Donderdag
Nu ik dit schrijf is het nog ochtend en ik ben klaar voor de Community Outreach van vandaag.
Ik zal vertellen hoe ochtenden hier gaan. Je komt moeilijk uit je bed, want ze beginnen om 5 uur met vegen voor de deur en toeteren op de straten. De wekker gaat rond 7 uur en dan is het tijd om om te kleden, te douchen en make-up op te doen. Vervolgens ontbijt in het tuintje: toast, jam, pindakaas, fruit, avocado, boter, yoghurt (zelf gekocht), en vandaag toevallig een soort crêpes.
De keuken is tegenover het tuintje waar "Mama" altijd kookt samen met twee vrouwen van de familie. Ze hebben ook nog een hele kleine baby, een klein jongetje en meisje en een dochter die rond de zestien is.
Aangekomen bij de plek waar de Community Outreach plaatsvind ga ik gauw naar de wc, want we hebben al een tijdje met onze privé bus gereden. De wc is een gat in de grond, je went er achteraf wel aan!
We worden verdeeld in drie groepen. Onze groep (Kimberley en Jailene) kijkt eerst met het doktersuur mee.
We zien onder andere een jongetje dat moeilijk en veel te snel ademde. Veel inwoners hebben last van het opwaaiende stof van deze tijd van het jaar.
De dokter praat slecht 1 à 3 minuten met de patiënten en uit ervaring weet hij gelijk wat het geval is en welke medicatie er moet worden gegeven.
Daarna gingen we helpen met onze groep om de voorschriften klaar te maken. Helaas was het handschrift van dokter Christopher gewoon niet te lezen.
Zo zag een voorschrift er bijvoorbeeld uit:
Paracetamol TB 5/7
Dat betekent drie keer per dag, vijf van de zeven dagen. Dus 15 pillen in een zakje en doorgeven aan de patiënt. Dan was het nog een grote zoektocht naar de juiste medicatie tussen alle medicatie dat was uitgestald op twee tafels. Wel vond ik het uitdelen en opzoeken van de medicatie het leukste om te doen.
Helaas kwam onze groep niet meer toe aan de registratie. Dat bestaat uit wegen, vragen van de leeftijd, geboortedatum, etc. Maar in het weeshuis volgende week mogen wij daarmee beginnen!
Verder heb ik mijn eerste was gedaan met de hand in een badkuip achter het hostel met wat anderen en het hangt nu te drogen! Trots als een pauw.
Mijn mening over Afrika, mocht het je interesseren: ik voel me erg veilig en op mijn gemak; ik voel me thuis! Natuurlijk door de groep en de lieve, continue begeleiding. De natuur die de stoffige wegen en krot-achtige huisjes weer tot leven brengt; het mañana-ritme van de Afrikanen; de behulpzaamheid van bijvoorbeeld de familie van het hostel; de omringing van hoge bergen (die niet in Nederland te vinden zijn!) en Afrika heeft natuurlijk ook iets avontuurlijks, wat wel lekker is ten opzichte van het strikte Nederland.
Een hele nacht doorslapen is hier trouwens onmogelijk door geluiden van: krekels, gezang van moskee, geveeg voor de deur om 's morgens vijf uur, getoeter van auto's, gepraat van mensen. Gelukkig niet allemaal tegelijk, het wisselt elkaar af. Zelfs oordoppen werken niet! Maar ik geef me er maar aan over, net als aan het zielige straaltje van de douche, het wassen met de hand en meer. Het hoort erbij en maakt deze ervaring nog specialer!
Liefs,
Laura
Ik zal vertellen hoe ochtenden hier gaan. Je komt moeilijk uit je bed, want ze beginnen om 5 uur met vegen voor de deur en toeteren op de straten. De wekker gaat rond 7 uur en dan is het tijd om om te kleden, te douchen en make-up op te doen. Vervolgens ontbijt in het tuintje: toast, jam, pindakaas, fruit, avocado, boter, yoghurt (zelf gekocht), en vandaag toevallig een soort crêpes.
De keuken is tegenover het tuintje waar "Mama" altijd kookt samen met twee vrouwen van de familie. Ze hebben ook nog een hele kleine baby, een klein jongetje en meisje en een dochter die rond de zestien is.
Aangekomen bij de plek waar de Community Outreach plaatsvind ga ik gauw naar de wc, want we hebben al een tijdje met onze privé bus gereden. De wc is een gat in de grond, je went er achteraf wel aan!
We worden verdeeld in drie groepen. Onze groep (Kimberley en Jailene) kijkt eerst met het doktersuur mee.
We zien onder andere een jongetje dat moeilijk en veel te snel ademde. Veel inwoners hebben last van het opwaaiende stof van deze tijd van het jaar.
De dokter praat slecht 1 à 3 minuten met de patiënten en uit ervaring weet hij gelijk wat het geval is en welke medicatie er moet worden gegeven.
Daarna gingen we helpen met onze groep om de voorschriften klaar te maken. Helaas was het handschrift van dokter Christopher gewoon niet te lezen.
Zo zag een voorschrift er bijvoorbeeld uit:
Paracetamol TB 5/7
Dat betekent drie keer per dag, vijf van de zeven dagen. Dus 15 pillen in een zakje en doorgeven aan de patiënt. Dan was het nog een grote zoektocht naar de juiste medicatie tussen alle medicatie dat was uitgestald op twee tafels. Wel vond ik het uitdelen en opzoeken van de medicatie het leukste om te doen.
Helaas kwam onze groep niet meer toe aan de registratie. Dat bestaat uit wegen, vragen van de leeftijd, geboortedatum, etc. Maar in het weeshuis volgende week mogen wij daarmee beginnen!
Verder heb ik mijn eerste was gedaan met de hand in een badkuip achter het hostel met wat anderen en het hangt nu te drogen! Trots als een pauw.
Mijn mening over Afrika, mocht het je interesseren: ik voel me erg veilig en op mijn gemak; ik voel me thuis! Natuurlijk door de groep en de lieve, continue begeleiding. De natuur die de stoffige wegen en krot-achtige huisjes weer tot leven brengt; het mañana-ritme van de Afrikanen; de behulpzaamheid van bijvoorbeeld de familie van het hostel; de omringing van hoge bergen (die niet in Nederland te vinden zijn!) en Afrika heeft natuurlijk ook iets avontuurlijks, wat wel lekker is ten opzichte van het strikte Nederland.
Een hele nacht doorslapen is hier trouwens onmogelijk door geluiden van: krekels, gezang van moskee, geveeg voor de deur om 's morgens vijf uur, getoeter van auto's, gepraat van mensen. Gelukkig niet allemaal tegelijk, het wisselt elkaar af. Zelfs oordoppen werken niet! Maar ik geef me er maar aan over, net als aan het zielige straaltje van de douche, het wassen met de hand en meer. Het hoort erbij en maakt deze ervaring nog specialer!
Liefs,
Laura
Reacties