My Tanzania Adventure

Vandaag was weer een speciale dag: we gingen een Maasai dorp bezoeken! We krijgen als water om flesjes te vullen bij onze gastfamilie altijd gekookt water, maar vandaag was het wel heel vies want er zaten stukjes in en ik zag een mier drijven... gelukkig kon ik mijn andere flesjes vullen met koud vers water bij het kantoor waar we de Care-groep op gingen halen. Van de Maasai-inwoner van wie we de dag hiervoor les kregen, kregen we een rondleiding in het dorpje. We gingen een van de ronde hutjes binnen. Het is er erg donker van binnen, maar heeft zelfs muurtjes en een opslagplaatsje voor hout. Het dorp bestaat uit een cirkel met een ingang en uitgang en in de cirkel een cirkel voor het vee. In de eerste cirkel bevinden zich een stuk of zeven hutjes. Vervolgens verzamelden zich om ons veel inwoners om sieraden te verkopen en natuurlijk ben ik een toerist die wat moet hebben, dus kocht ik ook wat. Er waren ook veel kleine kinderen waar de vliegen op hun hoofd zaten en om hun neus e

Ik kan niet geloven dat het alweer dinsdag is. Ik ga de chaos qua verkeer van hier in Nederland echt missen. Het is druk, maar veel mensen blijven gewoon lachen en worden niet gauw boos. Vandaag begonnen we met een Tropical Disease Workshop in het Holy Ghost Father ziekenhuis. Het was een aardige, enthousiaste dokter die zelfs een hele powerpoint had voorbereid en het was net als de andere workshops erg interessant. De Maasai Workshop die we kregen van een echte Maasai (die in de weekenden teruggaat naar zijn stam). Ik vroeg hem hoeveel leeuwen hij had gedood. 3 stuks! Mvg, Laura

We begonnen de dag met een hele interessante workshop over malnutrition/malnutritie in het Mount Meru ziekenhuis. Met name de Amerikanen vinden het nog altijd grappig dat ik zoveel vraag wat welke term betekent. (Alles wordt uitgelegd in het Engels en ik kan lang niet al die moeilijke termen vertalen!) Wat erg leerzaam was, waren de baby's uit het ziekenhuis die gelijk als voorbeeld dienden van de stof die we net geleerd hadden. (Bijvoorbeeld baby's met oedeem bij hun wangetjes door de slechte voeding.) We kregen ook te horen dat ouders van de Maasai stam soms zelfs koeienmelk in plaats van moedermelk aan hun baby's geven, wat helemaal niet goed is. Vervolgens hadden we op kantoor kooklessen samen met de Care-groep in het kleine keukentje. We maakten samozas en chapati en het was best goed gelukt! Misschien niet qua uiterlijk, maar het was heerlijk! We hadden enorm veel eten want we kregen naast onze gerechten ook nog soep, vlees, rijst, groenten en fruit. Hier verhon

Na drie hele dagen zonder WiFi ben ik weer terug! Vandaag was de tweede dag van het weekend en hadden we nòg een uitje: naar de watervallen van Mount Meru. 's Nachts had het geregend (gelukkig was mijn wasje binnen!) waardoor alle zandwegen modderig waren. We reden 's ochtend met onze krakerige privé bus door dorpjes de Mount Meru op. Gelukkig hoefden we het hele stuk in ieder geval niet op de heenweg te lopen. We stopten met de bus op een erfje met een huis. Natuurlijk moest Laura, ik, weer naar de wc en ja hoor: weer een houten hokje met een gat in de grond. Vervolgens liepen nog geen tien minuten omringd door de natuur over glibberige modderpaadjes. Gelukkig was er op het steilste stuk een houten hek om je aan vast te houden. Op de helft van de wandeling hoorden we plots het geruis van de watervallen. De lucht was heel fris en vochtig en de twee watervallen waren natuurlijk heel mooi. Eenmaal beneden bij de waterval waren we een uur lang bezig met foto's en filmpjes ma

Om precies 5:30 begon de safari-zaterdag . (Eigenlijk nog eerder, vanwege het harde gezang en andere geluiden van buiten). Om 6 uur ontbijt en hup, rond half 7 zaten we verdeeld in twee safari jeeps. We reden drie uur lang op weg naar het National Park. Over de weg naar het Park: het ging van het bewoonde Arusha naar afgelegen landschappen. We kwamen veel echte ronde, handgemaakte hutjes tegen. Hele dorpjes. Ik schrok wel van de kleine kinderen met dunne lange stokken en oude versleten kleren die enorme kuddes geiten, koeien en ezels bij elkaar moeten houden onder de zon. Bij van die gemaakte bobbels in de weg stond vaak een klein kind te bedelen om geld, omdat de auto op die momenten afremt en ze zo kans hebben om iets te krijgen. Ook liepen er veel Tanzanianen met echte Maasai doeken en dunne stokken langs de weg in het enorme, uitgestrekte, Afrikaanse landschap. In de achtergrond veel bergen en heuvels. De manier van leven interesseert me heel erg. We waren nog niet in het park

Nu ik dit schrijf is het nog ochtend en ik ben klaar voor de Community Outreach van vandaag. Ik zal vertellen hoe ochtenden hier gaan. Je komt moeilijk uit je bed, want ze beginnen om 5 uur met vegen voor de deur en toeteren op de straten. De wekker gaat rond 7 uur en dan is het tijd om om te kleden, te douchen en make-up op te doen. Vervolgens ontbijt in het tuintje: toast, jam, pindakaas, fruit, avocado, boter, yoghurt (zelf gekocht), en vandaag toevallig een soort crêpes. De keuken is tegenover het tuintje waar "Mama" altijd kookt samen met twee vrouwen van de familie. Ze hebben ook nog een hele kleine baby, een klein jongetje en meisje en een dochter die rond de zestien is. Aangekomen bij de plek waar de Community Outreach plaatsvind ga ik gauw naar de wc, want we hebben al een tijdje met onze privé bus gereden. De wc is een gat in de grond, je went er achteraf wel aan! We worden verdeeld in drie groepen. Onze groep (Kimberley en Jailene) kijkt eerst met het doktersu

Mambo, Dus... een nieuwe dag die mistig begon . Gisteravond was ik door het maken van thee en de kaartspelletjes niet al te vroeg naar bed, dus uit bed komen was niet heel makkelijk. We hadden eerst op kantoor een Swahili les, waar we begonnen met zingen. Hujambo Hujambo bibi ... En dan nog meer, maar dat ben ik al weer vergeten. (Translation: Hoe gaat het? Hoe gaat het meisje?) De mevrouw die les gaf, Victoria, was goed en enthousiast in lesgeven en we hebben leren groeten ( Mambo/Salama ) en ons leren voorstellen ( mimi ni voluntia - ik ben een vrijwilliger). Na de lunch gingen we naar het Mount Mera Hospital, dat een stuk groter is dan de vorige twee ziekenhuisjes. Hier kregen we informatie over HIV, Aids en Tuberculose. Het wordt in het Engels gegeven en daarom snapte ik helaas lang niet alle termen, maar ik heb toch wat geleerd! Het ziekenhuis is licht blauw en wit en in de natuur, net een soort park. Alles is hier sowieso een en al natuur met kleine huisjes. De natuu

Sinds gisteravond is de groep van 11 compleet!  Hij bestaat uit zes Amerikanen, drie Colombianen, een andere Nederlander en ik.  's Avonds brak de sleutel van een Amerikaanse jongen in het slot waardoor zijn bagage nog in de kamer lag, gelukkig is dat vandaag geregeld. Vanochtend wilde ik een lekkere douche nemen, maar er kwam geen water uit de kraan en dus ook niet uit de douche. Na het ontbijt hadden ze het water gelukkig gepompt waardoor ik toch nog mijn haar kon wassen! Het was 5 minuten warm en daarna werd het koud, maar ja1 Verder gingen we 's middags naar twee kleine ziekenhuizen waar veel bevallingen worden gedaan (in de ene een stuk of tien per dag). We kregen bij elk een korte rondleiding, maar de arts praatte nogal zacht. We komen er in ieder geval nog terug voor meer workshops! Het laatste ding (really exciting): met drie meisjes en de supervisor gingen we naar een klein event vlakbij ons hostel waar live muziek gemaakt werd. Plots rende er allemaal kleine

Terwijl ik dit schrijf zit ik in het tuintje naast de kleine keuken van het gasthuis. De bewolking van vanochtend is verdwenen en de zon schijnt eindelijk fel! Gisteravond kwam ik rond 8 uur aan op het kleinste vliegveld dat ik ooit gezien heb: Kilimanjaro AirPort. En ik wachtte vervolgens 2,5 uur op mijn visum. Gelukkig was het wachten helemaal niet erg, want ik kwam een Nederlands meisje tegen dat hetzelfde project gaat doen, maar dan met een andere organisatie. Het was fijn iemand te hebben die precies even gespannen was als ik en ook niet zeker wist wat haar te wachten stond. De 8 uur lange vliegreis was voor mij best amazing, ik was nog nooit in zo'n groot toestel geweest. We hadden films en meer dan genoeg eten, dus de acht uren vlogen letterlijk en figuurlijk voorbij. Op gegeven moment keek ik uit het raampje en zag ik onder me plotseling een Afrikaans landschap: grote geel-bruine zandplaten. Ik vroeg me onwillekeurig af of er op dat moment giraffes onder me zouden lope

Gisteren kreeg ik te horen dat ik geslaagd ben! Geen herkansing, dus deze reis gaat gewoon door! Ofwel: more adventures to come 👀

Nog maar twee weken voor vertrek!  Langzaam begint zich zoals je op de foto wel kunt zien een hoop met spullen te vormen. Een paar dagen geleden ben ik gezellig naar foeilelijke afritsbare broeken opzoek gegaan en donkergrijze heuptasjes in de Decatlon met mijn moeder. Nu ook mijn Medical Kit bezorgd is, inclusief injectienaalden, latex handschoenen, een scalpel en meer, begin ik me bijna een echte arts te voelen en dat terwijl ik nog maar 17,9 ben en niet eens in Tanzania zelf geweest ben! Maar mijn koffer is nog lang niet gevuld en ik moet daar toch echt mee beginnen. De hoop spullen is maar een klein deel van wat ik allemaal mee moet en zal nemen. Nog iets: ik heb besloten tijdens mijn twee weekse avontuur bijna geen contact te houden met mijn familie en vrienden, omdat ik (ook uit ervaring) weet dat ik dan langer de zogenaamde "cultuur shock" meemaak. Door steeds berichtjes te sturen blijf ik denk ik steeds aan thuis denken, terwijl ik juist in Tanzania zelf afleiding