My Tanzania Adventure

De laatste week. 27 november Een begin van de dag vol sterretjes vandaag. Ik mocht assisteren bij een besnijdenis van een zevenjarig jongetje, maar ik kreeg het plots heet en voelde licht in mijn hoofd. Ik heb gauw gevraagd of de andere dokter het van mij over wilde nemen. Ik ben buiten het kleine kamertje in het kamertje van de Minor Theater, waar ik als laatste week meeloop, gaan zitten op een stoel. Gek he? Ik heb er toch al twee zonder moeite gezien, dit was mijn derde. Toch beter dat ik gestopt ben, dan dat ik over het jongetje zou zijn gevallen. Maar goed, helaas is dokter Mariki van de Minor deze week uitgerekend op vakantie gegaan... wel is het een voordeel dat ik nog meer mag doen dan normaal. Ik heb zelfstandig twee wonden schoongemaakt en opnieuw verbonden. Je hoeft er geen slimmerd voor te zijn, maar toch heel leuk! Daarnaast heb ik voor het eerst gezien hoe een likdoorn (naar binnen gegroeid eelt, hoorde ik van de huidtherapeuten) werd verwijderd met een mesje. Na we

20 november Vandaag stond ik op de POPD, de huisarts voor kinderen tot en met 5 jaar dus. Ik heb twee diagnoses goed geraden, hoewel dat eigenlijk niet meer zo moeilijk is, aangezien het vaak dezelfde symptomen zijn met dezelfde diagnoses. Ik werkte samen met de twee vrouwelijke dokters Joyce en Elisabeth. Ik kan leuk met de praten, maar echt, ze kunnen ook vervelend zijn, want ze kennen het woordje "please" niet. Het gaat de hele tijd zo, ook als ik me concentreer op een gesprek tussen patiënt en arts of als de arts me iets uitlegt: "do this", "get that for me", "next patient". Om gek van te worden! Maar goed, het blijft een interessante afdeling. Ik zat net te chillen in de woonkamer met Pricilla, de rest was in Arusha, toen Manka plots gillend van buiten naar ons toe kwam gerend. Wat bleek? Poortwachter Joshua had haar laten schrikken door een kameleon naast haar te zetten hahaha! (Ja sorry, ik lig nog steeds plat als ik eraan denk). We vro

Waarschuwing: dit is een lang dag verslag, dus pak je kop thee en dekentje er maar bij daar in het koude Nederland! ;) 13 november Vandaag liep ik met Priscilla mee op de Male Ward, waar alle zieke mannen dus liggen. Er liggen er veel met een motor ongeluk (het verkeer is hier ook zo gevaarlijk). Ook lag er een patiënt met HIV, Tuberculose èn cryptococcale meningitis, een ontsteking van het membraan van de hersenen. Op deze afdeling begint de patiëntenronde rond 9 à 10 uur. Het ging, zoals alles hier, heel langzaam, zo deden we bijna twee uur over twee patiënten. Het was ook veel staan en dus vermoeiend, vooral als er zo weinig te doen is. Hoogtepunt: handmatig de bloeddruk opmeten (met pompje, drukmeter en stethoscoop) is geen probleem meer voor me! Er lag ook nog een man van wel 108 in het privé kamertje met een longontsteking. 108! Hij had dan ook enorm dunne polsjes en je zag meer zijn schedel dan een hoofd. Vandaag was het ook Riks laatste ziekenhuisdag dus zijn we met Prisci

9 november Vandaag is het donderdag 9 november, ik zal gauw wat dingen opnoemen die ik per dag meegemaakt heb. Maandag de zesde begon mijn Maternity-Major week: ik loop dus op de maternity afdeling, maar als er een keizersnede moet gebeuren kijk ik die ook gelijk bij in the Major Theater. Deze week doe ik dat toevallig samen met Ea en Lena. De zevende keek ik mee met dokter Raymond op de pre natale afdeling op Maternity, de vrouwen daar moeten nog bevallen. Ik mocht luisteren naar het snelle hartslagje van de foetus via een "foetuscoop" wat ik bijzonder vond, zo levendig! Ook deed ik aan een stuk door HIV testen (allemaal negatief) en mat ik de bloeddruk van de vrouwen op. Ik had het met dokter Raymond nog over de strenge selectie voor Geneeskunde in Nederland, maar hij zei heel lief dat dat wel goed komt (dat gaan we nog zien!) Twee dokters uit Malta en de drie nieuwe Nederlandse vrijwilligers mocht ik een rondleiding geven, omdat het zo beter uitkwam voor Vitous (die r

30 oktober Een nieuwe week! En ja, die begon ook met regen. Mijn schoenen stonden nog buiten... die zijn in ieder geval moddervrij en mijn tweede paar was nog wel droog! Deze week ben ik weer terug op mijn favoriete afdeling: de Minor Theater, waar ze kleine chirurgische ingrepen doen, maar ook gips en wondverzorging. Een verpleegster uit Denemarken had vandaag haar eerste dag in het ziekenhuis, dus een nieuw gezicht. De eerste uren waren er weer eens geen patiënten, dus gingen we gaasjes vouwen, een hele emmer vol. De meest speciale gevallen van vandaag: Een man met een enorme beenbreuk, genaamd een super condylar. Toen zei dokter Mariki dat we even met z'n vieren moesten trekken. Twee aan het bovenbeen, twee aan het voet. "Oh my god, I'm not going to do that!" Zei ik half aan het been hangend. Dokter Mariki lachte me maar wat uit en vroeg of ik het eng vond. Ja... Maar we moesten wel. Dus met al onze kracht hingen we aan het been. Die arme man! Er werd gips o