Donderdag
Vandaag stonden we een uur te vroeg op.
Niet om half negen, maar half acht zaten we met Kimberley en Elisa al aan het ontbijt.
Na een rustig ontbijtje gingen we naar een weeshuis voor de outreach. Met ons groepje begonnen we zoals afgesproken met de registratie.
Ik mocht de namen en meer gegevens van de kinderen noteren die in een rij achter elkaar stonden voor mijn tafel. Maar aangezien de namen vaak ingewikkeld waren en de kinderen soms zacht praatten was het niet even makkelijk op te schrijven. Gelukkig mocht ik vervolgens helpen met het opmeten van de temperatuur van de kleine kinderen (ze waren ongeveer 3-10 jaar oud)
In het begin ging alles nogal rommelig: de kinderen wilden niet in een goede rij staan, namen werden verwisseld met kinderen. Maar toen we alles eenmaal onder de knie hadden ging het perfect. Soms duurde het lang voor de thermometer eindelijk de goede temperatuur onder de oksels had gevonden. De kinderen leerden me Swahili terwijl ik hun temperatuur opmat. Omdat het voor Tanzanianen heel koud is buiten (hooguit af en toe fris voor mij) droeg iedereen dikke sweaters en truien, dus die moesten wel steeds uit.
Nadat ze langs de dokter geweest waren en de medicatie uitgedeeld was, besloot ik de ballonnen die ik mee genomen had uit te delen. Dat hadden we wat beter moeten aanpakken want sommige kinderen hadden er vier en sommige geen. Bellenblaas vonden ze ook heel interessant.
In de bus gaf ik aan Wiebke en Elisa (de begeleidsters) mijn geïmproviseerde cadeau: een pak stroopwafels met een briefje "assante sana! :) laura" opgeplakt met een pleister, want ik had niks anders om het mee op te plakken en dit was wel bijpassend. Het is trouwens asante sana, met één "s". Ze gaven me een knuffel.
Ze hebben zo goed begeleid en alles, en me geïnspireerd. Ik ben door de reis veel losser en zelfstandiger en meer eigen keuze kunnen maken geworden. Ik ben iedereen en het land er heel dankbaar voor. Het enige wat ik nu nog moet beslissen is of ik wel of geen tussenjaar zal nemen...
Anyway, we aten bij de beste tent ever: George's Tavern, waar ik ook de eerste dag geluncht had met de drie Colombianen. Toen nog aan het begin van een onbekend avontuur in Tanzania.
Iedereen kreeg zulke grote porties (plus wat voorgerechten van het huis...) dat we allemaal lachten omdat we bijna niet meer op konden staan van het vele eten.
Vervolgens hebben we in de kamer van de jongens nog gekaart en het lepelspel (mijn vriendinnen kennen het wel) gespeeld maar dan met hazelnoot wafels... dat ging niet zo goed. En poker met shillings. Daarna waren we zo moe dat we gingen slapen. De laatste nacht.
Usiku mwema!
Laura
Niet om half negen, maar half acht zaten we met Kimberley en Elisa al aan het ontbijt.
Na een rustig ontbijtje gingen we naar een weeshuis voor de outreach. Met ons groepje begonnen we zoals afgesproken met de registratie.
Ik mocht de namen en meer gegevens van de kinderen noteren die in een rij achter elkaar stonden voor mijn tafel. Maar aangezien de namen vaak ingewikkeld waren en de kinderen soms zacht praatten was het niet even makkelijk op te schrijven. Gelukkig mocht ik vervolgens helpen met het opmeten van de temperatuur van de kleine kinderen (ze waren ongeveer 3-10 jaar oud)
In het begin ging alles nogal rommelig: de kinderen wilden niet in een goede rij staan, namen werden verwisseld met kinderen. Maar toen we alles eenmaal onder de knie hadden ging het perfect. Soms duurde het lang voor de thermometer eindelijk de goede temperatuur onder de oksels had gevonden. De kinderen leerden me Swahili terwijl ik hun temperatuur opmat. Omdat het voor Tanzanianen heel koud is buiten (hooguit af en toe fris voor mij) droeg iedereen dikke sweaters en truien, dus die moesten wel steeds uit.
Nadat ze langs de dokter geweest waren en de medicatie uitgedeeld was, besloot ik de ballonnen die ik mee genomen had uit te delen. Dat hadden we wat beter moeten aanpakken want sommige kinderen hadden er vier en sommige geen. Bellenblaas vonden ze ook heel interessant.
In de bus gaf ik aan Wiebke en Elisa (de begeleidsters) mijn geïmproviseerde cadeau: een pak stroopwafels met een briefje "assante sana! :) laura" opgeplakt met een pleister, want ik had niks anders om het mee op te plakken en dit was wel bijpassend. Het is trouwens asante sana, met één "s". Ze gaven me een knuffel.
Ze hebben zo goed begeleid en alles, en me geïnspireerd. Ik ben door de reis veel losser en zelfstandiger en meer eigen keuze kunnen maken geworden. Ik ben iedereen en het land er heel dankbaar voor. Het enige wat ik nu nog moet beslissen is of ik wel of geen tussenjaar zal nemen...
Anyway, we aten bij de beste tent ever: George's Tavern, waar ik ook de eerste dag geluncht had met de drie Colombianen. Toen nog aan het begin van een onbekend avontuur in Tanzania.
Iedereen kreeg zulke grote porties (plus wat voorgerechten van het huis...) dat we allemaal lachten omdat we bijna niet meer op konden staan van het vele eten.
Vervolgens hebben we in de kamer van de jongens nog gekaart en het lepelspel (mijn vriendinnen kennen het wel) gespeeld maar dan met hazelnoot wafels... dat ging niet zo goed. En poker met shillings. Daarna waren we zo moe dat we gingen slapen. De laatste nacht.
Usiku mwema!
Laura
Reacties