Baby's, baby's en meer baby's
16 oktober
Deze week is voor mij maternity-week.
En die begon heel bijzonder.
Maar voor ik daar verder over ga, vertel ik eerst over het gebouw: als je ervoor staat heb je links prenatal, daar liggen vrouwen die binnenkort bevallen. Links en rechts in de zaal staan stalen bedden vol vrouwen. In het midden gebeuren de geboortes zelf, daar staan een stuk of 4 bedden op wielen. Deze zijn alleen gescheiden van elkaar en de buitenwereld door groenen gordijnen, weinig privacy dus!
Rechts heb je postnatal, daar liggen vrouwen die bevallen zijn en de baby's natuurlijk. Ook op de stalen bedden. Links de vrouwen die een keizersnede gehad hebben en rechts die het op de normale manier hebben gedaan. Soms met twee vrouwen op een bed.
Ik besloot er 's ochtends maar wat te dweilen en daarna vroegen ze ook of ik even de prullenbakken wilden legen in de verbrand oven. Nou, daar zaten dus hele placenta's en navelstrengen in en ik wil niet weten wat. Daarbij komt nog dat er van die zwerfhonden rond de oven zitten die al die resten heel smakelijk vinden... te vies. Ik wil best dweilen, maar die prullenbakken gaan me te ver. (Geen zorgen, ik heb mijn handschoenen aan).
Maar goed, daarna was de vrouw die kreunend met haar benen open op de bevalling tafel lag weg.
"Where did she go?" Vroeg ik. Een keizersnede!
Ik greep de kans en liep na het schoonmaken naar the Major Theater door de personeelsingang en vroeg rond hoe en wat. Even later kreeg ik een operatiepak aan, mondkapje om, schoenen aan en hoofdbedekking en stond ik in de OK. Deze is trouwens echt wel modern en alles ligt netjes klaar en hartmonitor etc etc.
Voor ik het wist werd het doek met uitgeknipt vierkant op zijn plaats gelegd. De aanstaande moeder was al plaatselijk verdoofd. Hup, de chirurg sneed een horizontale lijn. Eerst de vetlaag, maar razendsnel al waren ze bij het kind. Ik hoorde het akelige geluid van een scheurende buik af en toe. Het was even grabbelen en zoeken naar de juiste houding. Af en toe verscheen er een blauw-wit voetje uit de buik maar die werd vervolgens weer teruggeduwd. Nog geen tien minuten nadat ik binnengelopen was trokken ze het kind er aan het hoofdje uit. Mijn eerste bevalling! Besefte ik toen. De navelstreng ging door en het kindje had helaas problemen. "Fetal Distress". Dus werd er wat uit zijn mond en neus gezogen, werd hij beademd, gemasseerd. Ik dacht: oh god, als die eerste bevalling die ik dan mag zien maar goed gaat!
Gelukkig wel. Ondertussen besloot ik door de lichtheid in mijn hoofd toch even te zitten op het krukje. De aardige chirurg zei dat ik vragen moest stellen als ik die had. Maar ik was zo bezweet en moest echt even bijkomen van het hardhandige werk wat ik aangezien had.
Gauw door naar de volgende dag.
17 oktober
Mijn derde week alweer officieel! Can you believe it?!
Vandaag was echt alweer een bijzondere dag. Nadat ik wat bevallings-bedden (zo noem ik het maar) schoongemaakt had met doorweekte lappen oude stof, vroeg Catherine (een student uit Tanzania) me of ik een van de bevallende vrouwen naar de OK wilde rijden. Dus voor ik het wist stond ik alweer klaar in mijn OK pakkie en zag mijn tweede keizersnede in twee dagen tijd. Deze was dan wel verticaal gesneden en niet horizontaal zoals gisteren. Meestal doen ze hier verticaal, hoorde ik, omdat je dan door minder bloedvaten snijdt. Nadeel is dat het litteken minder mooi wordt.
De baby was hartstikke gezond. Het vreemde blijf ik vinden dat als de moeder de baby dan voor het eerst ziet er geen glimlachje of iets vanaf komt. De baby mag, eenmaal terug in het Maternity gebouw, ook niet bij de moeder liggen, omdat de verdoving nog uit moet werken. De baby ligt dan gewoon, gerold in een ganga, op een tafel zonder enkele aandacht. Die geven de mzungu vrijwilligers dan wel als die er zijn.
De volgende bijzondere bevalling van een zeer prematuur kindje. Hij werd geboren met 6 maanden, drie maanden te vroeg dus! 1kg woog hij. Vier keer zo weinig als de baby naast hem. Ik vond het heel bijzonder om hem te bekijken en vast te houden (omdat Lena en ik natuurlijk ook prematuur ter wereld kwamen). Het was een heel speciaal moment voor me. De baby deed het gelukkig goed. Toch moest hij een neussonde in en natuurlijk naar de prematuur afdeling. De neussonde was te groot dus kreeg hij er eentje in een neusgat. Ik hoorde dat hij naar het Mount Meru Hospital werd gebracht voor de verzorging die ze hier gewoon niet kunnen bieden.
Vervolgens kwam er een baby binnen van de tweede keizersnede van vandaag (die ik niet gezien had). Zijn voetjes en handen waren blauwachtig, cyanose dus: te weinig zuurstof. Hij moest ook aan de zuurstofpomp, maar ook bij hem paste de neussonde niet. De zusters lieten het een beetje voor wat het was, terwijl de baby bewoog met zijn hoofd waardoor de sonde er weer uit ging. Ik duwde hem steeds terug en vroeg een van de vrouwelijke dokter om hulp. Ze zette het wat beter vast. Gelukkig ging het toen goed. Toen hij er gezond uitzag en veel huilde nam ik hem in mijn armen en probeerde het huilen te stoppen voor een andere patiënt.
Een mooie en bijzondere dag dus.
Omdat mijn moeder vroeg of ik al wat meer mag doen in het ziekenhuis zal ik opschrijven wat ik tot nu toe heb mogen doen. Bij maternity:
Baby wegen;
Bloeddruk moeders meten;
Baby's vasthouden en geruststellen;
Bedden schoonmaken;
Dweilen;
Medicatie ophalen bij apotheek;
Infuuszak vervangen.
In twee dagen tijd toch best wat.
Ik loop nu per afdeling een weekje mee steeds, dus tijd om echt "op te klimmen" maak ik voor mezelf niet. Maar ik wil eerst de afdelingen kennen en dan kiezen waar ik het langste wil blijven. Goed nieuws maar ook slecht: alle afdelingen waar ik ben geweest zijn hartstikke leuk en interessant...
Vanavond gaan we weer naar de filmavond en uiteten. Ook met de nieuwe vrijwilliger van 46!
Liefs, laura
18 oktober
Vandaag heb ik mijn eerste "natuurlijke" bevalling gezien en we zijn naar het meer Duluti gelopen (45 minuten heen, 45 minuten terug) voor de "exercise". Dronken bij het meertje wat en genoten van het uitzicht. Op de terugweg langs de markt kocht ik dan weer mijn avocado's en sinaasappels. Hopelijk verdwijnen ze niet weer op mysterieuze wijze.
Ik ben veel te moe van het lopen om verder te schrijven.
Liefs, Laura
(Voor het eerst gebeld met mijn vader om bij te kletsen en omdat ik zijn boek alweer uit heb!)
19 oktober
Het was een heftig dagje in het ziekenhuis vandaag en ik was ook moe sinds de wandeling van gisteren en alle indrukken van vandaag. Gelukkig kwam er op de weg terug naar het vrijwilligershuis een klein meisje die de hele weg mee terugliep met haar hand in de mijne wat weer heel lief en leuk was. Ik ga vanavond kort uit denk ik om even lekker uit te rusten en te kletsen.
Liefs, Laura
---
Deze week is voor mij maternity-week.
En die begon heel bijzonder.
Maar voor ik daar verder over ga, vertel ik eerst over het gebouw: als je ervoor staat heb je links prenatal, daar liggen vrouwen die binnenkort bevallen. Links en rechts in de zaal staan stalen bedden vol vrouwen. In het midden gebeuren de geboortes zelf, daar staan een stuk of 4 bedden op wielen. Deze zijn alleen gescheiden van elkaar en de buitenwereld door groenen gordijnen, weinig privacy dus!
Rechts heb je postnatal, daar liggen vrouwen die bevallen zijn en de baby's natuurlijk. Ook op de stalen bedden. Links de vrouwen die een keizersnede gehad hebben en rechts die het op de normale manier hebben gedaan. Soms met twee vrouwen op een bed.
Ik besloot er 's ochtends maar wat te dweilen en daarna vroegen ze ook of ik even de prullenbakken wilden legen in de verbrand oven. Nou, daar zaten dus hele placenta's en navelstrengen in en ik wil niet weten wat. Daarbij komt nog dat er van die zwerfhonden rond de oven zitten die al die resten heel smakelijk vinden... te vies. Ik wil best dweilen, maar die prullenbakken gaan me te ver. (Geen zorgen, ik heb mijn handschoenen aan).
Maar goed, daarna was de vrouw die kreunend met haar benen open op de bevalling tafel lag weg.
"Where did she go?" Vroeg ik. Een keizersnede!
Ik greep de kans en liep na het schoonmaken naar the Major Theater door de personeelsingang en vroeg rond hoe en wat. Even later kreeg ik een operatiepak aan, mondkapje om, schoenen aan en hoofdbedekking en stond ik in de OK. Deze is trouwens echt wel modern en alles ligt netjes klaar en hartmonitor etc etc.
Voor ik het wist werd het doek met uitgeknipt vierkant op zijn plaats gelegd. De aanstaande moeder was al plaatselijk verdoofd. Hup, de chirurg sneed een horizontale lijn. Eerst de vetlaag, maar razendsnel al waren ze bij het kind. Ik hoorde het akelige geluid van een scheurende buik af en toe. Het was even grabbelen en zoeken naar de juiste houding. Af en toe verscheen er een blauw-wit voetje uit de buik maar die werd vervolgens weer teruggeduwd. Nog geen tien minuten nadat ik binnengelopen was trokken ze het kind er aan het hoofdje uit. Mijn eerste bevalling! Besefte ik toen. De navelstreng ging door en het kindje had helaas problemen. "Fetal Distress". Dus werd er wat uit zijn mond en neus gezogen, werd hij beademd, gemasseerd. Ik dacht: oh god, als die eerste bevalling die ik dan mag zien maar goed gaat!
Gelukkig wel. Ondertussen besloot ik door de lichtheid in mijn hoofd toch even te zitten op het krukje. De aardige chirurg zei dat ik vragen moest stellen als ik die had. Maar ik was zo bezweet en moest echt even bijkomen van het hardhandige werk wat ik aangezien had.
Gauw door naar de volgende dag.
17 oktober
Mijn derde week alweer officieel! Can you believe it?!
Vandaag was echt alweer een bijzondere dag. Nadat ik wat bevallings-bedden (zo noem ik het maar) schoongemaakt had met doorweekte lappen oude stof, vroeg Catherine (een student uit Tanzania) me of ik een van de bevallende vrouwen naar de OK wilde rijden. Dus voor ik het wist stond ik alweer klaar in mijn OK pakkie en zag mijn tweede keizersnede in twee dagen tijd. Deze was dan wel verticaal gesneden en niet horizontaal zoals gisteren. Meestal doen ze hier verticaal, hoorde ik, omdat je dan door minder bloedvaten snijdt. Nadeel is dat het litteken minder mooi wordt.
De baby was hartstikke gezond. Het vreemde blijf ik vinden dat als de moeder de baby dan voor het eerst ziet er geen glimlachje of iets vanaf komt. De baby mag, eenmaal terug in het Maternity gebouw, ook niet bij de moeder liggen, omdat de verdoving nog uit moet werken. De baby ligt dan gewoon, gerold in een ganga, op een tafel zonder enkele aandacht. Die geven de mzungu vrijwilligers dan wel als die er zijn.
De volgende bijzondere bevalling van een zeer prematuur kindje. Hij werd geboren met 6 maanden, drie maanden te vroeg dus! 1kg woog hij. Vier keer zo weinig als de baby naast hem. Ik vond het heel bijzonder om hem te bekijken en vast te houden (omdat Lena en ik natuurlijk ook prematuur ter wereld kwamen). Het was een heel speciaal moment voor me. De baby deed het gelukkig goed. Toch moest hij een neussonde in en natuurlijk naar de prematuur afdeling. De neussonde was te groot dus kreeg hij er eentje in een neusgat. Ik hoorde dat hij naar het Mount Meru Hospital werd gebracht voor de verzorging die ze hier gewoon niet kunnen bieden.
Vervolgens kwam er een baby binnen van de tweede keizersnede van vandaag (die ik niet gezien had). Zijn voetjes en handen waren blauwachtig, cyanose dus: te weinig zuurstof. Hij moest ook aan de zuurstofpomp, maar ook bij hem paste de neussonde niet. De zusters lieten het een beetje voor wat het was, terwijl de baby bewoog met zijn hoofd waardoor de sonde er weer uit ging. Ik duwde hem steeds terug en vroeg een van de vrouwelijke dokter om hulp. Ze zette het wat beter vast. Gelukkig ging het toen goed. Toen hij er gezond uitzag en veel huilde nam ik hem in mijn armen en probeerde het huilen te stoppen voor een andere patiënt.
Een mooie en bijzondere dag dus.
Omdat mijn moeder vroeg of ik al wat meer mag doen in het ziekenhuis zal ik opschrijven wat ik tot nu toe heb mogen doen. Bij maternity:
Baby wegen;
Bloeddruk moeders meten;
Baby's vasthouden en geruststellen;
Bedden schoonmaken;
Dweilen;
Medicatie ophalen bij apotheek;
Infuuszak vervangen.
In twee dagen tijd toch best wat.
Ik loop nu per afdeling een weekje mee steeds, dus tijd om echt "op te klimmen" maak ik voor mezelf niet. Maar ik wil eerst de afdelingen kennen en dan kiezen waar ik het langste wil blijven. Goed nieuws maar ook slecht: alle afdelingen waar ik ben geweest zijn hartstikke leuk en interessant...
Vanavond gaan we weer naar de filmavond en uiteten. Ook met de nieuwe vrijwilliger van 46!
Liefs, laura
18 oktober
Vandaag heb ik mijn eerste "natuurlijke" bevalling gezien en we zijn naar het meer Duluti gelopen (45 minuten heen, 45 minuten terug) voor de "exercise". Dronken bij het meertje wat en genoten van het uitzicht. Op de terugweg langs de markt kocht ik dan weer mijn avocado's en sinaasappels. Hopelijk verdwijnen ze niet weer op mysterieuze wijze.
Ik ben veel te moe van het lopen om verder te schrijven.
Liefs, Laura
(Voor het eerst gebeld met mijn vader om bij te kletsen en omdat ik zijn boek alweer uit heb!)
19 oktober
Het was een heftig dagje in het ziekenhuis vandaag en ik was ook moe sinds de wandeling van gisteren en alle indrukken van vandaag. Gelukkig kwam er op de weg terug naar het vrijwilligershuis een klein meisje die de hele weg mee terugliep met haar hand in de mijne wat weer heel lief en leuk was. Ik ga vanavond kort uit denk ik om even lekker uit te rusten en te kletsen.
Liefs, Laura
---
 |
| Pasgeboren baby warm houden |
 |
| Waarheen? |
 |
| The Doctors! |
 |
| De weg naar het ziekenhuis en de onzichtbare Mount Meru op de achtergrond |
Reacties