The White Masai
The White Masai
Maandag 9 oktober
Vandaag besloot ik een kijkje te nemen op een nieuwe afdeling: POPD, hier komen alle baby's en kinderen die een diagnose nodig hebben van de dokter.
Ik zat naast dokter Allan die me veel in het Engels uitlegde. Helaas snapte ik lang niet alle diagnoses in het Engels en hij praatte zacht en onduidelijk. Thuis heb ik dus na de lunch twee bladen aantekeningen gemaakt over wat we die dag het meeste tegen kwamen: pneumonia (longontsteking), inflammations (ontstekingen) en Upper Respiratory Tract Infection (bovenste luchtweginfectie). De arme kinderen huilden veel, hoestten en hadden een veel te hoge ademhalingsfrequentie.
Soms liep ik - als het een ernstig geval was, zoals een tweeling had- mee naar de apotheek met de ouders en daarna naar de Pediatric Ward.
Ik mocht de patiënten oproepen, de ademhalingsfrequenties bepalen en temperatuur opmeten en... ook mijn eerste bloed prikken! Dan wel een vingerprikje voor een malariaprik, maar mooi genoeg! Ik bekeek het register van uitslagen van alle malariatesten en alles heeft gelukkig negatieve uitslag, net als alle drie van vandaag.
Ik wil op deze afdeling de komende dagen blijven. De Minor Theater was vergeleken dit namelijk heel praktisch, terwijl ik bij P.O.P.D meer bestudeer wat de symptomen zijn om vervolgens een diagnose te stellen. (Dat hoop ik tenminste onder de knie te krijgen, dat kan ik nog lang niet!). En dan weer door naar de volgende afdeling!
Liefs, Laura
Ps. Ik begin trouwens langzaam wel het slome tempo te begrijpen van artsen hier. Door de hitte en de lange dagen met weinig afwisseling en geen pauzes en gebrek aan materialen. Alles staat hier ook in handgeschreven documenten, kasten vol. Ze hebben natuurlijk geen computer.
10 oktober
Vandaag weer een dag op P.O.P.D, ik was erg moe, maar gelukkig had ik genoeg energie in het ziekenhuis. Het opvallendste geval was een Maasai meisje met een enorme brandwond die ze al drie dagen geleden gekregen had. Haar boven en onderarm plus een deel van haar zij was volledig verbrand. Waardoor weet ik niet. Het was geïnfecteerd en stonk enorm. Ik mocht haar ademhalingsfrequentie opmeten en temperatuur. Daarna sloegen haar ouders haar Maasai doeken weer om.
Verder heb ik weer nieuwe gevallen gezien, maar ook veel hetzelfde als gisteren. Thuis was ik zelfs te moe om aantekeningen te maken over al die ziekten (jaja dat doe ik sinds maandag), dus heb ik mijn eerste leesboek uitgelezen. Nu aan mijn vaders nieuwe boek beginnen dus.
Omdat het eten voor die avond het minst lekkere was van de week (dat beloofde twee meisjes die hier al 3 en 6 weken zitten), gingen we naar Arusha met de Dalla Dalla naar een heeeel lekker Indiaas restaurant. We hadden nog veel over omdat het zo veel was. Achteraf hadden we het willen meenemen, want op straat kwamen we jongens rond de veertien tegen die zielig vroegen of we wat te eten hadden. Een van hen herken ik zelfs van vorige keer.
Vervolgens gingen we naar de club Via Via want elke dinsdag is daar filmavond. Gratis! We keken The White Masai en daarna belden we onze vaste taxi om te worden opgehaald. De film was helaas in het Duits, wel fijn voor het meisje dat mee was uit een dorpje verderop, zij komt namelijk uit Duitsland.
Nu ik dit schrijf is het 08:38, woensdag, meestal ben ik al op werk, maar vandaag besloot ik toch even wat langer door te slapen. Anders val ik om in het ziekenhuis!
Ik ben benieuwd wat ik vandaag ga zien.
Liefs, laura
(Ik zit hier trouwens sinds dinsdag officieel een week! De tijd gaat snel...)
11 oktober
Het was weer een leerzame dag op de kinderafdeling. Maar het lijkt op de vorige dagen, dus dat zal ik jullie besparen.
Ik zal voor deze keer vertellen hoe een dag er uitziet! (Aangezien ik er nu een week zit, weet ik het wel).
Om 07:15 staat mijn wekker en klim ik het bed uit. Ik kleed me aan en doe mijn make-up op. Dan ga ik naar de eettafel waar een of meer vrijwilligers zitten en ontbijt ik pannenkoek, getoast brood of mijn eigen cornflakes. Het beleg bestaat (twee maanden lang) uit pindakaas, jam, boter en suiker. Genieten! (Ik weet ook niet of dat sarcastisch was). Daarnaast krijgen we donkere thee, die meestal niet op tijd afkoelt. Tegen de tijd dat we gaan is ie nog niet koud genoeg, dus doe ik er altijd een scheutje water bij uit mijn fles.
Na het ontbijt pak ik mijn handschoenen, antibacterieel spul en doktersjas in en ga meestal met anderen, soms alleen als ik te laat ben, naar het ziekenhuis.
Het is 15 à 20 minuten over een stoffige weg langs de autoweg lopen in de ochtendzon. Soms nemen we dus een andere weg. Over het water, zoals ik had verteld.
Rond 8:30 of 9:00 zijn we er en is het meestal wachten op de dokter en tot alles klaar staat en schoongemaakt is. Dan begint het werken tot 2 uur. Geen van onze groep drinkt water tijdens het werk omdat we liever niet naar de vieze wc's willen. (Gaten in de grond omringd door een houten hokje). Het blijkt dat er in het gebouw van de grote snijzaal wèl een normale wc is, handig!
Meestal kom ik wel iemand van mijn groep tegen om mee terug te lopen om 2 uur, niet altijd. Onderweg wordt er veel "mambo?" (Hoe gaat het?) Geroepen. Ik zeg poa en vraag hen ook hoe het gaat. Mensen lachen altijd als ze zien dat zo'n mzungu ook een woordje Swahili spreekt.
Anyway, terug in ons huis staat de lunch klaar. Toast met beleg en een bak fruit en watermeloensap. Ik kocht laatst twee avocado's ter afwisseling en liet ze 's nachts wat rijpen. De volgende dag waren ze verdwenen, omdat de hond ze opgegeten had...
Na de lunch maak ik soms wel aantekeningen, maar meestal fris ik me op en ga lezen of op mijn mobiel of kletsen met de anderen of op stap of... de was doen.
Dan na het avondeten (een vast rooster per dag) chillen we meestal in de woonkamer op de banken of slepen we een kaartspel (of het spel dat mijn vader meegegeven heeft) en gek genoeg slapen we vroeg. Misschien zijn we moe door de hitte, of omdat het zo vroeg donker is, geen idee.
Dat was het weer!
Liefs, laura
12 oktober
Vandaag hadden we een kort dagje op de kinderafdeling, meestal is het maandag, dinsdag, woensdag druk, daarna neemt het aantal patiënten af.
Ik kleed me altijd om bij de Minor Theater, en kom er ook als ik honger heb om wat te snacken uit mijn tas. Dokter Mariki pakte ook wat van mij en vroeg lachend of ik het morgen weer mee nam. Ik lach ook met de verpleegsters en de band tussen het personeel wordt met de dag leuker!
Na werk liep ik met Rik terug over het water, waar mijn handige horloge in viel... het bandje is gescheurd! Het was ook maar €6 van kruidvat, maar toch jammer.
Daarna gingen we met wat anderen naar de Rotterdamse supermarkt en douchte ik thuis. En... voor het eerst sinds mijn tijd hier heb ik ge-videochat met mama :)
Vanavond ga ik lekker uit (en veilig terug met de taxi met de vrijwilligers).
Dus deze post eindigt nu!
Liefs, Lau <3
---
Maandag 9 oktober
Vandaag besloot ik een kijkje te nemen op een nieuwe afdeling: POPD, hier komen alle baby's en kinderen die een diagnose nodig hebben van de dokter.
Ik zat naast dokter Allan die me veel in het Engels uitlegde. Helaas snapte ik lang niet alle diagnoses in het Engels en hij praatte zacht en onduidelijk. Thuis heb ik dus na de lunch twee bladen aantekeningen gemaakt over wat we die dag het meeste tegen kwamen: pneumonia (longontsteking), inflammations (ontstekingen) en Upper Respiratory Tract Infection (bovenste luchtweginfectie). De arme kinderen huilden veel, hoestten en hadden een veel te hoge ademhalingsfrequentie.
Soms liep ik - als het een ernstig geval was, zoals een tweeling had- mee naar de apotheek met de ouders en daarna naar de Pediatric Ward.
Ik mocht de patiënten oproepen, de ademhalingsfrequenties bepalen en temperatuur opmeten en... ook mijn eerste bloed prikken! Dan wel een vingerprikje voor een malariaprik, maar mooi genoeg! Ik bekeek het register van uitslagen van alle malariatesten en alles heeft gelukkig negatieve uitslag, net als alle drie van vandaag.
Ik wil op deze afdeling de komende dagen blijven. De Minor Theater was vergeleken dit namelijk heel praktisch, terwijl ik bij P.O.P.D meer bestudeer wat de symptomen zijn om vervolgens een diagnose te stellen. (Dat hoop ik tenminste onder de knie te krijgen, dat kan ik nog lang niet!). En dan weer door naar de volgende afdeling!
Liefs, Laura
Ps. Ik begin trouwens langzaam wel het slome tempo te begrijpen van artsen hier. Door de hitte en de lange dagen met weinig afwisseling en geen pauzes en gebrek aan materialen. Alles staat hier ook in handgeschreven documenten, kasten vol. Ze hebben natuurlijk geen computer.
10 oktober
Vandaag weer een dag op P.O.P.D, ik was erg moe, maar gelukkig had ik genoeg energie in het ziekenhuis. Het opvallendste geval was een Maasai meisje met een enorme brandwond die ze al drie dagen geleden gekregen had. Haar boven en onderarm plus een deel van haar zij was volledig verbrand. Waardoor weet ik niet. Het was geïnfecteerd en stonk enorm. Ik mocht haar ademhalingsfrequentie opmeten en temperatuur. Daarna sloegen haar ouders haar Maasai doeken weer om.
Verder heb ik weer nieuwe gevallen gezien, maar ook veel hetzelfde als gisteren. Thuis was ik zelfs te moe om aantekeningen te maken over al die ziekten (jaja dat doe ik sinds maandag), dus heb ik mijn eerste leesboek uitgelezen. Nu aan mijn vaders nieuwe boek beginnen dus.
Omdat het eten voor die avond het minst lekkere was van de week (dat beloofde twee meisjes die hier al 3 en 6 weken zitten), gingen we naar Arusha met de Dalla Dalla naar een heeeel lekker Indiaas restaurant. We hadden nog veel over omdat het zo veel was. Achteraf hadden we het willen meenemen, want op straat kwamen we jongens rond de veertien tegen die zielig vroegen of we wat te eten hadden. Een van hen herken ik zelfs van vorige keer.
Vervolgens gingen we naar de club Via Via want elke dinsdag is daar filmavond. Gratis! We keken The White Masai en daarna belden we onze vaste taxi om te worden opgehaald. De film was helaas in het Duits, wel fijn voor het meisje dat mee was uit een dorpje verderop, zij komt namelijk uit Duitsland.
Nu ik dit schrijf is het 08:38, woensdag, meestal ben ik al op werk, maar vandaag besloot ik toch even wat langer door te slapen. Anders val ik om in het ziekenhuis!
Ik ben benieuwd wat ik vandaag ga zien.
Liefs, laura
(Ik zit hier trouwens sinds dinsdag officieel een week! De tijd gaat snel...)
11 oktober
Het was weer een leerzame dag op de kinderafdeling. Maar het lijkt op de vorige dagen, dus dat zal ik jullie besparen.
Ik zal voor deze keer vertellen hoe een dag er uitziet! (Aangezien ik er nu een week zit, weet ik het wel).
Om 07:15 staat mijn wekker en klim ik het bed uit. Ik kleed me aan en doe mijn make-up op. Dan ga ik naar de eettafel waar een of meer vrijwilligers zitten en ontbijt ik pannenkoek, getoast brood of mijn eigen cornflakes. Het beleg bestaat (twee maanden lang) uit pindakaas, jam, boter en suiker. Genieten! (Ik weet ook niet of dat sarcastisch was). Daarnaast krijgen we donkere thee, die meestal niet op tijd afkoelt. Tegen de tijd dat we gaan is ie nog niet koud genoeg, dus doe ik er altijd een scheutje water bij uit mijn fles.
Na het ontbijt pak ik mijn handschoenen, antibacterieel spul en doktersjas in en ga meestal met anderen, soms alleen als ik te laat ben, naar het ziekenhuis.
Het is 15 à 20 minuten over een stoffige weg langs de autoweg lopen in de ochtendzon. Soms nemen we dus een andere weg. Over het water, zoals ik had verteld.
Rond 8:30 of 9:00 zijn we er en is het meestal wachten op de dokter en tot alles klaar staat en schoongemaakt is. Dan begint het werken tot 2 uur. Geen van onze groep drinkt water tijdens het werk omdat we liever niet naar de vieze wc's willen. (Gaten in de grond omringd door een houten hokje). Het blijkt dat er in het gebouw van de grote snijzaal wèl een normale wc is, handig!
Meestal kom ik wel iemand van mijn groep tegen om mee terug te lopen om 2 uur, niet altijd. Onderweg wordt er veel "mambo?" (Hoe gaat het?) Geroepen. Ik zeg poa en vraag hen ook hoe het gaat. Mensen lachen altijd als ze zien dat zo'n mzungu ook een woordje Swahili spreekt.
Anyway, terug in ons huis staat de lunch klaar. Toast met beleg en een bak fruit en watermeloensap. Ik kocht laatst twee avocado's ter afwisseling en liet ze 's nachts wat rijpen. De volgende dag waren ze verdwenen, omdat de hond ze opgegeten had...
Na de lunch maak ik soms wel aantekeningen, maar meestal fris ik me op en ga lezen of op mijn mobiel of kletsen met de anderen of op stap of... de was doen.
Dan na het avondeten (een vast rooster per dag) chillen we meestal in de woonkamer op de banken of slepen we een kaartspel (of het spel dat mijn vader meegegeven heeft) en gek genoeg slapen we vroeg. Misschien zijn we moe door de hitte, of omdat het zo vroeg donker is, geen idee.
Dat was het weer!
Liefs, laura
12 oktober
Vandaag hadden we een kort dagje op de kinderafdeling, meestal is het maandag, dinsdag, woensdag druk, daarna neemt het aantal patiënten af.
Ik kleed me altijd om bij de Minor Theater, en kom er ook als ik honger heb om wat te snacken uit mijn tas. Dokter Mariki pakte ook wat van mij en vroeg lachend of ik het morgen weer mee nam. Ik lach ook met de verpleegsters en de band tussen het personeel wordt met de dag leuker!
Na werk liep ik met Rik terug over het water, waar mijn handige horloge in viel... het bandje is gescheurd! Het was ook maar €6 van kruidvat, maar toch jammer.
Daarna gingen we met wat anderen naar de Rotterdamse supermarkt en douchte ik thuis. En... voor het eerst sinds mijn tijd hier heb ik ge-videochat met mama :)
Vanavond ga ik lekker uit (en veilig terug met de taxi met de vrijwilligers).
Dus deze post eindigt nu!
Liefs, Lau <3
---
 |
| Administratie POPD |
 |
| Maternity |
 |
| Wachtkamer POPD |
Reacties