Toppen en dalen
Update: voortaan publiceer ik mijn blog maar een keer per week! Elke zondag is dus jullie dag om er naar uit te kijken :D
25 oktober
Ik hou het schrijven niet meer per dag bij! Dus ik schrijf gauw van elke dag wat dingen:
Maandag nemen we afscheid van Marilène die nu nog een maand door Afrika op safari gaat. We doen de avond daarvoor kaartspellen en drinken wat. Maandag beginnen ook de eerste regenbuien! Het lijkt bijna Nederland, maar 's avonds slaap je toch lekkerder door de verkoeling van de nacht. Ik ga met Rik naar een nieuwe afdeling: Outpatient Department, OPD en kijk mee met een dokter tijdens de patiëntengesprekken. Eigenlijk net POPD maar dan zonder de jonge kinderen. Ik loop mee met een dokter die een Tanzaniaan is maar waarschijnlijk verschillende ouders heeft, waardoor hij (en ik) vaak Mzungu (blanke) worden genoemd! Het valt me op dat het bij POPD vaak klachten zijn als longontsteking en uitdroging terwijl het bij de OPD veel verschillende soorten diagnoses zijn. Ik kwam bijvoorbeeld de sikkelcelziekte tegen, oorontsteking, eileiderontsteking, wonden en nog meer.
's Avonds kook ik zelf voor bij de pasta met tomaten, paprika, wortel, ui en knoflook een tomatensaus voor de afwisseling, die nog best lekker geworden is! Ook onze kokkin, Manga vond het "Italiaanse eten" lekker.
En toen was het dinsdag. Ik ben inmiddels terug verhuisd naar de andere kamer waar ik slaap met iemand rond mijn leeftijd in plaats van iemand van 46, wat toch wat fijner is. Ik had helaas slecht geslapen, dus stond op het punt thuis te blijven, maar besloot om toch even naar buiten te gaan naar het ziekenhuis en daar een rustige dag te houden. Met Kathi en Rik ging ik naar de OPD, maar dan het gedeelte waar alle patiënten betalen, wachten op hun document en bloeddruk moeten meten voor ze naar het spreekuur kunnen. Dat laatste deden wij! Ik heb eindelijk geleerd hoe je de boven -en onderdruk meet met een ouderwetse bloeddrukmeter (een band, wijzer en pomp en een stethoscoop). Als de hartslag niet goed te horen is, is het moeilijk en dan deed Kathi of Rik het voor de tweede keer. Ook maten we de hartslagfrequentie van de pols.
Als avondeten at ik voor het allereerst sinds ik hier ben Makande, niemand vind het echt lekker, dus eten we dinsdag altijd in Arusha, maar om geld te besparen aten we thuis en ik was wel nieuwsgierig geworden naar het eten. Het is dus bruine bonen met maismeelbolletjes, iedereen vind het wel te eten. Ik ook wel, tenminste, de eerste hapjes, daarna eet je het puur voor maagvulling. Ik at er maar wat zoute crackers bij, dat hielp gelukkig!
We gingen naar de gratis film, deze keer was dat Pretty Woman! Lekker ouderwets dus. Op de terugweg met de taxi fietste er een man zonder verlichting in het donker, hartstikke gevaarlijk... Het verkeer is hier sowieso heel ongeregeld en gevaarlijk. Wij hebben gelukkig een heel betrouwbare taxi chauffeur, Gilbert, maar je hebt er genoeg die dronken over de weg rijden. Er is ook geen straatverlichting.
Nu over vandaag, 25 oktober.
Vandaag namen we de dalla dalla richting usa river, waar we een ochtend mee gingen naar het weeshuis. Het is een mooi, roze weeshuis (het doet me denken aan een kruising tussen het huis van Pippi Langkous en een Zwitsers chalet haha) omringd door natuur en met een oud speeltuintje. Er wonen ongeveer 25 kinderen, eigenlijk baby's. Ze houden van onze aandacht en er werken veel vrijwilligers. Toch lijkt het me heel moeilijk voor de kinderen om steeds te wisselen van gezicht en steeds opnieuw een band te moeten maken. Ze hebben gelukkig wel vaste verzorgers.
27 oktober
Ik hou mijn blog deze keer niet zo goed bij, pole sana! Dus ik ga weer in verleden tijd schrijven:
Gisteren gingen we, omdat we waren uitgenodigd, avondeten bij het gastgezin van Kathi, de Duitse vrijwilligster die helaas volgende week weer weggaat.
Waar ik 's middags nog in de zon in de tuin op mijn handdoek een boek las, begon het net toen we in de dalla dalla naar Kathi zaten te onweren en te regenen. Het zorgde wel voor mooie foto's en een regenboog, gelukkig ging het al snel over. Wij waren al eerder bij Kathi's gasthuis dan de vader en moeder dus kregen we een "rondleiding". Maar de regel is dat wij niet de keuken en slaapkamers van de ouders mogen zien, dus zagen we Kathi's kamer, de woonkamer en de eettafel die daaraan vast zit. Het is een "rijk" gezin, want beide ouders zijn leraren. We waren al eerder een kijkje gaan nemen bij de graduation van de school van de moeder.
Het gezin, waarvan de kinderen niet meer thuis wonen, neemt nu al 3 jaar een meisje op die erg arm is. Het meisje kookt, maakt schoon en doet meer huistaken. In ruil daarvoor leert de gastmoeder haar alles en mag ze bij hen slapen. Het meisje is heel aandoenlijk, want ze leeft volgens Maasai regels: ze mag niet met mensen praten die ouder dan haar zijn. Verder is ze erg stil, angstig en eet heel veel. Ik hoorde dat ze hiervoor ook erg mager was, wat ze nog steeds is. De gastmoeder kwam eerst thuis en daarna de gastvader en we aten Pilau: rijst, bepaalde Pilau kruiden, groenten en deze keer aardappel in plaats van vlees. Zij aten trouwens niet mee, ze wilden het nieuws kijken.
Na het eten bedankten we ze met pakjes stroopwafels en stond onze taxi klaar om ons naar Via Via te brengen, want er was een Halloween Party. We lieten ons schminken als halve skeletten en maakten het niet zo laat, omdat ik nu al 2 van de 3 vrijdagen niet gewerkt heb ik het ziekenhuis!
Dus vandaag ging ik voor het eerst sinds een lange tijd op vrijdag werken. Over het algemeen is het aan het begin van de week druk met patiënten, zo na het weekend, maar de laatste dagen natuurlijk minder. Ik besloot naar de Minor Theater te gaan, omdat het daar meestal lekker praktisch is en rustig aan. Ik denk so far mijn lievelingsafdeling.
's Ochtends hoorde we vanuit de wachtkamer buiten al heel wat gegil. Het bleek om een oude vrouw te gaan die gewoon helemaal gek was en allerlei dingen riep. Gelukkig was het een vrolijke vrouw en konden we erom lachen. Ze kreeg een pijnstilling en werd door een hele lieve begeleidster in haar rolstoeltje weggereden.
Voor de rest mocht ik helpen gipsen en helpen met verbanden verwisselen. Er kwam een vrouw de kamer binnen en de verpleger vroeg of ik het verband van haar borst wilde halen. Nou, eerst de pleisters, dan het verband, vrij normaal. Tot ik nog uit de borst zelf een heel draad verband haalde. Ik zag een aardig diep, maar mooi, wondje, want er was een biopt genomen! Ik kon het moeder melk zien zitten.
Met steriel water en doekjes maakte ik het schoon en stopte het (nieuwe) verband weer terug in het "gat" en deed ook de pleisters weer om het verband.
Ten slotte moest ik van een meisje dat een ongeluk gehad had met de motor, verband verwisselen. Dat was voor het laatst tien dagen geleden gebeurd... veel te lang geleden dus. Ze hebben hier ook al geen vetgaasjes, dus zoals ik al had geschreven ergens in de eerste week, zat ook dìt verband vast in de wond. We maakten het eerst vochtig met steriel water en trokken het er langzaam van af. Het meisje van een jaar of 7 was zo sterk en gaf bijna geen kik. De wond boven haar hiel zag er niet uit, veel wit en ontstoken. Ondanks de hechtingen was de huid ook nog niet aan elkaar gegroeid. De hechtingen werden er toch door dokter Mariki uitgehaald, op een na en vervolgens werd er weer verband omheen gebracht.
Na werk gingen we bij een lokaal tentje, dicht bij huis, Chip Mayai halen, ein-de-lijk. Het is aardappel friet gebakken met groenten en ei. Terwijl we wachtten op het eten, renden er een jongen en een meisje steeds naar ons toe en dan gauw weer weg en riepen "Hi mzungu!" Zoals wel meer hier doen. Het jongetje werd door haar zus naar ons geduwd en gilde en duwde haar omdat hij ons zo eng maar wel interessant vond.
Thuis aten we de Chip Mayai op en ik ging daarna gelijk mijn bed in. Ik heb 2,5 uur geslapen en werd rond het avondeten weer wakker. Dat komt denk ik doordat het sinds een paar dagen weer heel warm is en door het uitgaan.
28 oktober
Mijn 25e dag alweer, zaterdag. Vandaag gingen we met een toeristen organisatie op stap richting Mount Meru. We werden om 10 uur in Arusha opgehaald door een busje en reden over zanderige paden, langs kleine bouwwerkjes, de groene natuur en ons aanstarende inwoners omhoog naar een huisje. Het huisje had natuurlijk een grote tuin, omdat alles zo groen is en huizen hier veel uit elkaar staan, met twee koeien, heel wat geiten en honingbijen in een boomstam gehangen aan een boom. We werden vriendelijk ontvangen door een man die ons binnen, met een kopje thee en koffie, vertelde over het programma. Eerst liepen we met een aardige begeleider, Andrew, een rond hutje binnen. Het is een constructie van takken, koeienmest en metalen platen voor het dak. We werden binnen uitgenodigd door een oud vrouwtje dat iets aan het koken was op het vuur. Maar zo'n hutje heeft geen schoorsteen, dus renden we er na 5 minuten hoestend, met rode ogen, uit. Dochters slapen bij hun moeder tot ze getrouwd zijn en zonen bij hun vader tot ze besneden zijn. Vader en moeder slapen niet bij elkaar.
Vervolgens liepen we langs een middelbare school. We keken een leeg klaslokaal binnen, waar enorm veel tafeltjes en stoeltjes stonden en een vol gekalkt krijtbord hing. Veel 18 jarige jongens wilden met ons op de foto en doen maandag hun examens. Het landschap in deze dorpen is echt prachtig, ik ga het zo goed mogelijk proberen te omschrijven. Je bent tijdens de wandeling omringd door heuvels en de grote Mount Meru. Er lopen veel stroompjes helder water en er zijn akkers met mais, avocado bomen, bananenbomen. Er zijn 3 soorten bananen: normale bananen zoals in de supermarkt, bakbananen en bierbananen!
We liepen nog een heel eind, toen ik plots het pad herkende... hier was ik de vorige keer met de andere groep geweest! We liepen naar precies dezelfde waterval, heel toevallig! Het was heel warm dus helemaal niet erg om naast het geruis en de wind van zo'n grote waterval te staan. Refreshing!
Na de waterval was ik al vrij moe en klaar met het lopen, maar we moesten nog een half uur omhoog waar we uitkwamen bij het medicijn vrouwtje. Ze legde ons in haar hutje alles uit over de planten en hun functie. De ene plant was voor family planning (de pil achtig), de andere voor longontsteking, weer een andere voor HIV en malaria en zo nog heel wat. Heel interessant om te horen!
Wat ik vergeet te vertellen is dat er allerlei kinderen stoppen met hun werk of spelen en (natuurlijk) mzungu roepen. We hebben onderweg ook heel wat kleurrijke bloemen gekregen van de kleine kinderen, zo lief! Ze vroegen allemaal "pipi, pipi!" - "snoep, snoep!", maar we hadden helaas niks mee voor ze.
Na het medicijn vrouwtje liepen we weer de hele weg terug naar beneden, met verstand op nul en een verdoofd gevoel, terwijl de zon op ons brandde. De vrouw van het huis had een enorm buffet klaar staan toen we terug kwamen (anderhalf uur later dan volgens planning): rijst, ugali, sperziebonen, vlees, aardappel, saus met erwten en wortel, banaan, sinaasappel en groenten. We schepten onze borden vol en rustten uit op de bank. Daarna liet ze vrolijk zien hoe koffie gemaakt werd en we mochten dat als afsluiting drinken.
Een volle dag dus! 20.023 stappen gelopen, dat is 13,4 km en 91 verdiepingen, zoals mijn stappenteller zegt. Nu is het tijd om mijn derde boek verder uit te lezen: "De waarheid over de zaak van Harry Quebert", de 600 pagina's vliegen voorbij, zo'n goed boek is het.
29 oktober
Vannacht begon het enorm te regenen. Niet een klein licht buitje zoals in Nederland, maar zo hard als geruis van een waterval. En mijn was hing natuurlijk buiten, terwijl ik die avond nog dacht "zal ik het binnen hangen?".
Ook 's ochtends ging het helemaal los. Ik keek uit ons slaapkamer raam en zag dat een van de paadjes in de tuin veranderd was in een riviertje.
Om 10 uur hadden we met de dokter van P.O.P.D afgesproken om naar zijn dorpje te lopen. Hij wilde erg graag laten zien waar hij woont en welke weg hij elke dag naar het ziekenhuis aflegt. Twee keer per dag, heen en terug. Gelukkig was het tegen die tijd droog! Monique, Priscilla en de nieuwe vrijwilligster -helemaal vergeten te zeggen, daar kom ik later op terug- bleven thuis. Rik, dokter Allan en ik gingen dus het avontuur aan. Ik vond het heel speciaal, omdat dokter Allan vertelde dat wij de eerste zijn die hij uitgenodigd had naar zijn dorpje. Hij wees aan het begin van de tocht aan dat het achter een van de heuvels was en dat we er zo'n 1,5 uur over zouden doen. De weg was glibberig en liep grotendeels stijl omhoog. Wat een workout! Gelukkig maakte het uitzicht het goed, maar net zoals gisteren zag ik op de laatste paar hellingen weer bijna sterretjes en waren we te vermoeid om te praten. Uiteindelijk deden we er maar een uur over, maar ik kon ook niet meer. Dokter Allan en zijn familie zijn de armsten van hun dorp. Het is trouwens niet echt een dorp zoals je denkt, de huisjes staan wat uit elkaar en zijn van elkaar gescheiden door akkertjes mais, bananenplanten en meer. Allan woont met zijn moeder van 59 en broertje in een huis gebouwd van houten planken. Het dak is van metalen platen en de binnenmuren zijn bedekt met kranten voor de isolatie. In het woonkamertje staat een bank met comfortabele kussens en er zijn drie kamertjes om te slapen, maar het is onbeleefd om daar te kijken. Achter het huis is een keuken: een paar pannen die op een handgemaakt vuurtje gezet kunnen worden. Het kamertje van hout is overdekt met houten planken. Ook is er een klein houten stalletje voor twee koeien en ten slotte een wc huisje. We werden vriendelijk ontvangen door Allans moeder die ons gelijk thee en koffie aanbood. Allan ging wat voor ons kopen ver weg van hier (met snelle stappen) en wij kwamen op de banken, nat van het zweet, bij. Allan kwam een tijdje later terug met (ik ben de naam vergeten) een soort mandazi's, maar dan in de vorm van oliebollen. (Droge oliebollen, zonder suiker maar veel vet). Ondanks de uitputting konden we er maar twee op, zo machtig waren die dingen. Na wat praten liet Allan ons het huisje van zijn tantes en oma zien die ons even hartelijk verwelkomde, ook zij boden ons thee aan, maar dat werd toch te veel.
Terug in het huisje was het kleine nichtje van Allan er. Wij waren de eerste blanken die zij ooit gezien had. Ze durfde niets te zeggen en staarde ons alleen verlegen aan. Dat is wel met meer kinderen, sommige knuffelen je en houden je hand vast, maar sommige verstenen als ze je zien. Na zitten, praten en genieten van het uitzicht besloten we weer te gaan. Allan wil graag sponsors. Hij is nog student, maar studeert nu niet omdat hij geen geld heeft. Omdat hij zijn studie stopgezet heeft, moet hij dus vrijwilligerswerk doen in het ziekenhuis waar we hem ontmoet hebben. Hij werkt er 5 dagen per week zonder dus iets betaalt te krijgen. Om nu te zien in wat voor een situatie hij zich bevindt, laat me echt wel nadenken om thuis geld bij elkaar te sprokkelen, al is het maar een beetje, omdat hij het zo zwaar heeft en toch goed werk levert in het ziekenhuis.
Een leerzame, maar ook heel vermoeide dag. Een vermoeid weekend dus. Ik heb mezelf ook beloofd om zulke tochten hierna NOOIT MEER te maken. Ik ben wel trots dat ik het gedaan heb hoor :)
Volgend weekend is het safari weekend, dus dat is lekker achterover liggen in de Jeep en naar zebra's kijken, niet verkeerd!
Dat was het voor deze week!
Ik wil natuurlijk wel jullie reacties horen 😝
Liefs,
Lauw
---
25 oktober
Ik hou het schrijven niet meer per dag bij! Dus ik schrijf gauw van elke dag wat dingen:
Maandag nemen we afscheid van Marilène die nu nog een maand door Afrika op safari gaat. We doen de avond daarvoor kaartspellen en drinken wat. Maandag beginnen ook de eerste regenbuien! Het lijkt bijna Nederland, maar 's avonds slaap je toch lekkerder door de verkoeling van de nacht. Ik ga met Rik naar een nieuwe afdeling: Outpatient Department, OPD en kijk mee met een dokter tijdens de patiëntengesprekken. Eigenlijk net POPD maar dan zonder de jonge kinderen. Ik loop mee met een dokter die een Tanzaniaan is maar waarschijnlijk verschillende ouders heeft, waardoor hij (en ik) vaak Mzungu (blanke) worden genoemd! Het valt me op dat het bij POPD vaak klachten zijn als longontsteking en uitdroging terwijl het bij de OPD veel verschillende soorten diagnoses zijn. Ik kwam bijvoorbeeld de sikkelcelziekte tegen, oorontsteking, eileiderontsteking, wonden en nog meer.
's Avonds kook ik zelf voor bij de pasta met tomaten, paprika, wortel, ui en knoflook een tomatensaus voor de afwisseling, die nog best lekker geworden is! Ook onze kokkin, Manga vond het "Italiaanse eten" lekker.
En toen was het dinsdag. Ik ben inmiddels terug verhuisd naar de andere kamer waar ik slaap met iemand rond mijn leeftijd in plaats van iemand van 46, wat toch wat fijner is. Ik had helaas slecht geslapen, dus stond op het punt thuis te blijven, maar besloot om toch even naar buiten te gaan naar het ziekenhuis en daar een rustige dag te houden. Met Kathi en Rik ging ik naar de OPD, maar dan het gedeelte waar alle patiënten betalen, wachten op hun document en bloeddruk moeten meten voor ze naar het spreekuur kunnen. Dat laatste deden wij! Ik heb eindelijk geleerd hoe je de boven -en onderdruk meet met een ouderwetse bloeddrukmeter (een band, wijzer en pomp en een stethoscoop). Als de hartslag niet goed te horen is, is het moeilijk en dan deed Kathi of Rik het voor de tweede keer. Ook maten we de hartslagfrequentie van de pols.
Als avondeten at ik voor het allereerst sinds ik hier ben Makande, niemand vind het echt lekker, dus eten we dinsdag altijd in Arusha, maar om geld te besparen aten we thuis en ik was wel nieuwsgierig geworden naar het eten. Het is dus bruine bonen met maismeelbolletjes, iedereen vind het wel te eten. Ik ook wel, tenminste, de eerste hapjes, daarna eet je het puur voor maagvulling. Ik at er maar wat zoute crackers bij, dat hielp gelukkig!
We gingen naar de gratis film, deze keer was dat Pretty Woman! Lekker ouderwets dus. Op de terugweg met de taxi fietste er een man zonder verlichting in het donker, hartstikke gevaarlijk... Het verkeer is hier sowieso heel ongeregeld en gevaarlijk. Wij hebben gelukkig een heel betrouwbare taxi chauffeur, Gilbert, maar je hebt er genoeg die dronken over de weg rijden. Er is ook geen straatverlichting.
Nu over vandaag, 25 oktober.
Vandaag namen we de dalla dalla richting usa river, waar we een ochtend mee gingen naar het weeshuis. Het is een mooi, roze weeshuis (het doet me denken aan een kruising tussen het huis van Pippi Langkous en een Zwitsers chalet haha) omringd door natuur en met een oud speeltuintje. Er wonen ongeveer 25 kinderen, eigenlijk baby's. Ze houden van onze aandacht en er werken veel vrijwilligers. Toch lijkt het me heel moeilijk voor de kinderen om steeds te wisselen van gezicht en steeds opnieuw een band te moeten maken. Ze hebben gelukkig wel vaste verzorgers.
27 oktober
Ik hou mijn blog deze keer niet zo goed bij, pole sana! Dus ik ga weer in verleden tijd schrijven:
Gisteren gingen we, omdat we waren uitgenodigd, avondeten bij het gastgezin van Kathi, de Duitse vrijwilligster die helaas volgende week weer weggaat.
Waar ik 's middags nog in de zon in de tuin op mijn handdoek een boek las, begon het net toen we in de dalla dalla naar Kathi zaten te onweren en te regenen. Het zorgde wel voor mooie foto's en een regenboog, gelukkig ging het al snel over. Wij waren al eerder bij Kathi's gasthuis dan de vader en moeder dus kregen we een "rondleiding". Maar de regel is dat wij niet de keuken en slaapkamers van de ouders mogen zien, dus zagen we Kathi's kamer, de woonkamer en de eettafel die daaraan vast zit. Het is een "rijk" gezin, want beide ouders zijn leraren. We waren al eerder een kijkje gaan nemen bij de graduation van de school van de moeder.
Het gezin, waarvan de kinderen niet meer thuis wonen, neemt nu al 3 jaar een meisje op die erg arm is. Het meisje kookt, maakt schoon en doet meer huistaken. In ruil daarvoor leert de gastmoeder haar alles en mag ze bij hen slapen. Het meisje is heel aandoenlijk, want ze leeft volgens Maasai regels: ze mag niet met mensen praten die ouder dan haar zijn. Verder is ze erg stil, angstig en eet heel veel. Ik hoorde dat ze hiervoor ook erg mager was, wat ze nog steeds is. De gastmoeder kwam eerst thuis en daarna de gastvader en we aten Pilau: rijst, bepaalde Pilau kruiden, groenten en deze keer aardappel in plaats van vlees. Zij aten trouwens niet mee, ze wilden het nieuws kijken.
Na het eten bedankten we ze met pakjes stroopwafels en stond onze taxi klaar om ons naar Via Via te brengen, want er was een Halloween Party. We lieten ons schminken als halve skeletten en maakten het niet zo laat, omdat ik nu al 2 van de 3 vrijdagen niet gewerkt heb ik het ziekenhuis!
Dus vandaag ging ik voor het eerst sinds een lange tijd op vrijdag werken. Over het algemeen is het aan het begin van de week druk met patiënten, zo na het weekend, maar de laatste dagen natuurlijk minder. Ik besloot naar de Minor Theater te gaan, omdat het daar meestal lekker praktisch is en rustig aan. Ik denk so far mijn lievelingsafdeling.
's Ochtends hoorde we vanuit de wachtkamer buiten al heel wat gegil. Het bleek om een oude vrouw te gaan die gewoon helemaal gek was en allerlei dingen riep. Gelukkig was het een vrolijke vrouw en konden we erom lachen. Ze kreeg een pijnstilling en werd door een hele lieve begeleidster in haar rolstoeltje weggereden.
Voor de rest mocht ik helpen gipsen en helpen met verbanden verwisselen. Er kwam een vrouw de kamer binnen en de verpleger vroeg of ik het verband van haar borst wilde halen. Nou, eerst de pleisters, dan het verband, vrij normaal. Tot ik nog uit de borst zelf een heel draad verband haalde. Ik zag een aardig diep, maar mooi, wondje, want er was een biopt genomen! Ik kon het moeder melk zien zitten.
Met steriel water en doekjes maakte ik het schoon en stopte het (nieuwe) verband weer terug in het "gat" en deed ook de pleisters weer om het verband.
Ten slotte moest ik van een meisje dat een ongeluk gehad had met de motor, verband verwisselen. Dat was voor het laatst tien dagen geleden gebeurd... veel te lang geleden dus. Ze hebben hier ook al geen vetgaasjes, dus zoals ik al had geschreven ergens in de eerste week, zat ook dìt verband vast in de wond. We maakten het eerst vochtig met steriel water en trokken het er langzaam van af. Het meisje van een jaar of 7 was zo sterk en gaf bijna geen kik. De wond boven haar hiel zag er niet uit, veel wit en ontstoken. Ondanks de hechtingen was de huid ook nog niet aan elkaar gegroeid. De hechtingen werden er toch door dokter Mariki uitgehaald, op een na en vervolgens werd er weer verband omheen gebracht.
Na werk gingen we bij een lokaal tentje, dicht bij huis, Chip Mayai halen, ein-de-lijk. Het is aardappel friet gebakken met groenten en ei. Terwijl we wachtten op het eten, renden er een jongen en een meisje steeds naar ons toe en dan gauw weer weg en riepen "Hi mzungu!" Zoals wel meer hier doen. Het jongetje werd door haar zus naar ons geduwd en gilde en duwde haar omdat hij ons zo eng maar wel interessant vond.
Thuis aten we de Chip Mayai op en ik ging daarna gelijk mijn bed in. Ik heb 2,5 uur geslapen en werd rond het avondeten weer wakker. Dat komt denk ik doordat het sinds een paar dagen weer heel warm is en door het uitgaan.
28 oktober
Mijn 25e dag alweer, zaterdag. Vandaag gingen we met een toeristen organisatie op stap richting Mount Meru. We werden om 10 uur in Arusha opgehaald door een busje en reden over zanderige paden, langs kleine bouwwerkjes, de groene natuur en ons aanstarende inwoners omhoog naar een huisje. Het huisje had natuurlijk een grote tuin, omdat alles zo groen is en huizen hier veel uit elkaar staan, met twee koeien, heel wat geiten en honingbijen in een boomstam gehangen aan een boom. We werden vriendelijk ontvangen door een man die ons binnen, met een kopje thee en koffie, vertelde over het programma. Eerst liepen we met een aardige begeleider, Andrew, een rond hutje binnen. Het is een constructie van takken, koeienmest en metalen platen voor het dak. We werden binnen uitgenodigd door een oud vrouwtje dat iets aan het koken was op het vuur. Maar zo'n hutje heeft geen schoorsteen, dus renden we er na 5 minuten hoestend, met rode ogen, uit. Dochters slapen bij hun moeder tot ze getrouwd zijn en zonen bij hun vader tot ze besneden zijn. Vader en moeder slapen niet bij elkaar.
Vervolgens liepen we langs een middelbare school. We keken een leeg klaslokaal binnen, waar enorm veel tafeltjes en stoeltjes stonden en een vol gekalkt krijtbord hing. Veel 18 jarige jongens wilden met ons op de foto en doen maandag hun examens. Het landschap in deze dorpen is echt prachtig, ik ga het zo goed mogelijk proberen te omschrijven. Je bent tijdens de wandeling omringd door heuvels en de grote Mount Meru. Er lopen veel stroompjes helder water en er zijn akkers met mais, avocado bomen, bananenbomen. Er zijn 3 soorten bananen: normale bananen zoals in de supermarkt, bakbananen en bierbananen!
We liepen nog een heel eind, toen ik plots het pad herkende... hier was ik de vorige keer met de andere groep geweest! We liepen naar precies dezelfde waterval, heel toevallig! Het was heel warm dus helemaal niet erg om naast het geruis en de wind van zo'n grote waterval te staan. Refreshing!
Na de waterval was ik al vrij moe en klaar met het lopen, maar we moesten nog een half uur omhoog waar we uitkwamen bij het medicijn vrouwtje. Ze legde ons in haar hutje alles uit over de planten en hun functie. De ene plant was voor family planning (de pil achtig), de andere voor longontsteking, weer een andere voor HIV en malaria en zo nog heel wat. Heel interessant om te horen!
Wat ik vergeet te vertellen is dat er allerlei kinderen stoppen met hun werk of spelen en (natuurlijk) mzungu roepen. We hebben onderweg ook heel wat kleurrijke bloemen gekregen van de kleine kinderen, zo lief! Ze vroegen allemaal "pipi, pipi!" - "snoep, snoep!", maar we hadden helaas niks mee voor ze.
Na het medicijn vrouwtje liepen we weer de hele weg terug naar beneden, met verstand op nul en een verdoofd gevoel, terwijl de zon op ons brandde. De vrouw van het huis had een enorm buffet klaar staan toen we terug kwamen (anderhalf uur later dan volgens planning): rijst, ugali, sperziebonen, vlees, aardappel, saus met erwten en wortel, banaan, sinaasappel en groenten. We schepten onze borden vol en rustten uit op de bank. Daarna liet ze vrolijk zien hoe koffie gemaakt werd en we mochten dat als afsluiting drinken.
Een volle dag dus! 20.023 stappen gelopen, dat is 13,4 km en 91 verdiepingen, zoals mijn stappenteller zegt. Nu is het tijd om mijn derde boek verder uit te lezen: "De waarheid over de zaak van Harry Quebert", de 600 pagina's vliegen voorbij, zo'n goed boek is het.
29 oktober
Vannacht begon het enorm te regenen. Niet een klein licht buitje zoals in Nederland, maar zo hard als geruis van een waterval. En mijn was hing natuurlijk buiten, terwijl ik die avond nog dacht "zal ik het binnen hangen?".
Ook 's ochtends ging het helemaal los. Ik keek uit ons slaapkamer raam en zag dat een van de paadjes in de tuin veranderd was in een riviertje.
Om 10 uur hadden we met de dokter van P.O.P.D afgesproken om naar zijn dorpje te lopen. Hij wilde erg graag laten zien waar hij woont en welke weg hij elke dag naar het ziekenhuis aflegt. Twee keer per dag, heen en terug. Gelukkig was het tegen die tijd droog! Monique, Priscilla en de nieuwe vrijwilligster -helemaal vergeten te zeggen, daar kom ik later op terug- bleven thuis. Rik, dokter Allan en ik gingen dus het avontuur aan. Ik vond het heel speciaal, omdat dokter Allan vertelde dat wij de eerste zijn die hij uitgenodigd had naar zijn dorpje. Hij wees aan het begin van de tocht aan dat het achter een van de heuvels was en dat we er zo'n 1,5 uur over zouden doen. De weg was glibberig en liep grotendeels stijl omhoog. Wat een workout! Gelukkig maakte het uitzicht het goed, maar net zoals gisteren zag ik op de laatste paar hellingen weer bijna sterretjes en waren we te vermoeid om te praten. Uiteindelijk deden we er maar een uur over, maar ik kon ook niet meer. Dokter Allan en zijn familie zijn de armsten van hun dorp. Het is trouwens niet echt een dorp zoals je denkt, de huisjes staan wat uit elkaar en zijn van elkaar gescheiden door akkertjes mais, bananenplanten en meer. Allan woont met zijn moeder van 59 en broertje in een huis gebouwd van houten planken. Het dak is van metalen platen en de binnenmuren zijn bedekt met kranten voor de isolatie. In het woonkamertje staat een bank met comfortabele kussens en er zijn drie kamertjes om te slapen, maar het is onbeleefd om daar te kijken. Achter het huis is een keuken: een paar pannen die op een handgemaakt vuurtje gezet kunnen worden. Het kamertje van hout is overdekt met houten planken. Ook is er een klein houten stalletje voor twee koeien en ten slotte een wc huisje. We werden vriendelijk ontvangen door Allans moeder die ons gelijk thee en koffie aanbood. Allan ging wat voor ons kopen ver weg van hier (met snelle stappen) en wij kwamen op de banken, nat van het zweet, bij. Allan kwam een tijdje later terug met (ik ben de naam vergeten) een soort mandazi's, maar dan in de vorm van oliebollen. (Droge oliebollen, zonder suiker maar veel vet). Ondanks de uitputting konden we er maar twee op, zo machtig waren die dingen. Na wat praten liet Allan ons het huisje van zijn tantes en oma zien die ons even hartelijk verwelkomde, ook zij boden ons thee aan, maar dat werd toch te veel.
Terug in het huisje was het kleine nichtje van Allan er. Wij waren de eerste blanken die zij ooit gezien had. Ze durfde niets te zeggen en staarde ons alleen verlegen aan. Dat is wel met meer kinderen, sommige knuffelen je en houden je hand vast, maar sommige verstenen als ze je zien. Na zitten, praten en genieten van het uitzicht besloten we weer te gaan. Allan wil graag sponsors. Hij is nog student, maar studeert nu niet omdat hij geen geld heeft. Omdat hij zijn studie stopgezet heeft, moet hij dus vrijwilligerswerk doen in het ziekenhuis waar we hem ontmoet hebben. Hij werkt er 5 dagen per week zonder dus iets betaalt te krijgen. Om nu te zien in wat voor een situatie hij zich bevindt, laat me echt wel nadenken om thuis geld bij elkaar te sprokkelen, al is het maar een beetje, omdat hij het zo zwaar heeft en toch goed werk levert in het ziekenhuis.
Een leerzame, maar ook heel vermoeide dag. Een vermoeid weekend dus. Ik heb mezelf ook beloofd om zulke tochten hierna NOOIT MEER te maken. Ik ben wel trots dat ik het gedaan heb hoor :)
Volgend weekend is het safari weekend, dus dat is lekker achterover liggen in de Jeep en naar zebra's kijken, niet verkeerd!
Dat was het voor deze week!
Ik wil natuurlijk wel jullie reacties horen 😝
Liefs,
Lauw
---
 |
| Makande |
 |
| Weeshuis Cradle of Love |
 |
| Lezen in de tuin |
 |
| Koffie in de maak |
Reacties