Een Licht Hoofd
De laatste week.
27 november
Een begin van de dag vol sterretjes vandaag. Ik mocht assisteren bij een besnijdenis van een zevenjarig jongetje, maar ik kreeg het plots heet en voelde licht in mijn hoofd. Ik heb gauw gevraagd of de andere dokter het van mij over wilde nemen. Ik ben buiten het kleine kamertje in het kamertje van de Minor Theater, waar ik als laatste week meeloop, gaan zitten op een stoel. Gek he? Ik heb er toch al twee zonder moeite gezien, dit was mijn derde. Toch beter dat ik gestopt ben, dan dat ik over het jongetje zou zijn gevallen.
Maar goed, helaas is dokter Mariki van de Minor deze week uitgerekend op vakantie gegaan... wel is het een voordeel dat ik nog meer mag doen dan normaal. Ik heb zelfstandig twee wonden schoongemaakt en opnieuw verbonden. Je hoeft er geen slimmerd voor te zijn, maar toch heel leuk!
Daarnaast heb ik voor het eerst gezien hoe een likdoorn (naar binnen gegroeid eelt, hoorde ik van de huidtherapeuten) werd verwijderd met een mesje.
Na werk sprak ik met Ea af in het plaatsje Usa River bij een prachtige lodge met zwembad. Pricilla en Geertje zijn ook meegegaan. Dit is mijn derde zwembad al! Derde en de mooiste. Er waren (enge, nieuwsgierige) apen en (Omg!) Dikdiks! Dat zijn een soort mini hertjes, zoek maar op internet, te schattig. En als toppunt was er ook nog een baby Dikdik :D
Om 5 uur gingen we weer terug, na heerlijk te zwemmen en te verbranden in de zon. Arme Manka, de kokkin, is ziek maar blijft al het werk voor ons doen. Gelukkig hielp onze honing wat voor haar keel en ze slikt medicijnen.
Liefs, laura
28 november
Ik zal gauw opsommen wat ik vandaag weer allemaal meegemaakt heb.
Ten eerste moet ik mededelen dat het ziekenhuis een goede verandering heeft doorgemaakt! Zo zijn er bij de Minor veeeel meer spullen (beter verband, meer water en alles is netjes uitgestald in de eerst lege kast). Bij POPD zijn er nieuwe informatiebladen over ziekten etc op het prikbord gehangen en zijn alle spullen ook al georganiseerder. Zoals dokter Mariki al ergens in de eerste weken zei, het ziekenhuis verbetert elke dag.
Ten tweede mocht ik Nic, een Tanzaniaanse vrijwilliger die studeert, helpen met assisteren tijdens het hechten van een grote teen. De grote teen was bebloed en net onder de nagelriem liep een snee van de ene naar de andere kant van de teen. Ik maakte het schoon, maar drukte blijkbaar iets te hard, waardoor het topje van de teen er ongeveer bijna af leek te vallen! Ik schrok me dood. Gauw ondersteunde ik de teen.
Het hechten met de enorme hechtdraad ging maar moeizaam door de harde en snel scheurende huid van de grote teen. Ik mocht helpen de draadjes af te knippen en het bloed weg te vegen. En weer gutste, zoals gisteren, het zweet over mijn rug en hoofd. Ik voelde me wit wegtrekken, maar hield het deze keer wel vol (met tussendoor even gauw zitten op de stoel). Met bebloede handschoenen eindigden we met onze taak. Het is uiteindelijk niet gelukt om de hele snee te hechten, we hebben het verbonden en ze mocht gaan.
Misschien komt het ook van de bloedhitte van de vorige dagen dat ik me zo gauw licht voel in mijn hoofd tijdens bloederige gevallen.
Na werk ben ik met Ea naar de stad gegaan. Fun fact: ik kocht een banaan voor €0,04.
's Avonds aten we met het hele vrijwilligershuis en Ea erbij pizza en keken we een film.
Toen de lucht van licht naar donker ging, kwamen plots alle vleermuizen de bomen uitgevlogen. Honderden vlogen door de donkerblauwe lucht. Heel mooi.
29 november
Vandaag was het een niet bijzondere en korte dag op de Minor. Hoewel elke dag bijzonder is natuurlijk, in vergelijking met Nederland, maar je snapt wat ik bedoel.
Wat ik gisteren vergeten te vertellen was, is over een jongen van 27 op de mannenafdeling. Ik was even langsgekomen bij Eefje, die daar die dag werkte, met Ea, om rond te neuzen. Er lag een jongen die grote happen adem nog en niet bij bewustzijn was. Ea en Eefje zijn op zoek gegaan naar een bepaald meetapparatuur in het ziekenhuis, aangezien de arts van de afdeling het blijkbaar niet belangrijk vond. Ik liep ook maar weer terug naar de Minor. Later bleek dat de jongen kort nadat ze terug waren met het meet apparaatje overleden was.
Blijkbaar is het dus niet urgent als iemand ongeveer in ademsnood met gekke geluiden op een ziekenhuis bed ligt. Tuurlijk weet ik niet of hij geholpen had kunnen worden, maar er had door de dokter moeten worden ingegrepen. Maar zij was er totaal niet mee bezig. De jongen lag niet eens aan de zuurstof!
Heel frustrerend dus. (Dat woord gebruik ik wel heel vaak ik mijn blog...)
30 november
Vandaag was het een leuke dag!
Ik heb voor het eerst weer echt gewerkt tot 2 uur. De vorige dagen was het namelijk te saai en te rustig om lang te werken en ik ben een beetje verkouden aan het worden.
Ik heb in het begin veel gaasjes gevouwen, maar gelukkig was er later meer te doen.
Ik heb een wond schoongemaakt, meegekeken met een besnijdenis van een jongetje waar een grappig verhaal achter zit. Het arme kind had namelijk gevraagd aan zijn ouders of hij besneden mocht worden, want dat blijkt heel stoer te zijn op de basisschool onder de jongens. Zij hadden ja gezegd, maar daar had hij wel even spijt van toen hij daar op de tafel lag. Het is natuurlijk ook helemaal geen fijne ingreep!
Ik heb nog een been omhoog gehouden om gegipst te laten worden en er zijn nog wel wat dingen gebeurd.
Ik heb ook leuk gepraat met de artsen en verplegers. Een van de lieve verpleegsters daar blijkt zelf een tweeling te hebben en zo heb ik geleerd dat ik Kurwa ben en Lena Doto. Kurwa is de eerst geborenen van de twee en Doto de tweede die uit de buik kwam.
Helaas moest ik nu al afscheid nemen van dokter George, die Mariki vandaag had overgenomen. Ik heb maar een paar keer gewerkt met hem, maar hij is heel aardig en duidelijk.
Verderrr zoals je misschien wel in het koude Nederland gelezen hebt op teletekst op de NOS: DE STROOM IS UITGEVALLEN IN HEEL TANZANIA! We zijn al gewend dat de stroom af en toe een paar uur of paar minuutjes uitvalt (soms wel meerdere keren per dag), maar niet dat het in heel Tanzania uitvalt!
Het is afwachten dus, maar aangezien het hier allemaal heerlijke pole pole gaat, kan het nog even duren tot het gemaakt is.
Toen we vandaag thuis kwamen na werk, net voordat het enorm hard begon te regenen en onweren, wachtten de buurtkinderen ons al op. We knuffelden ze even en gingen naar binnen om soep te koken, toen we plots allemaal papieren vliegtuigjes over het hoge hek zagen vliegen van de kinderen! We zijn ze lachend terug gaan gooien over het hek.
---
Vanavond hebben we Allan, Nataly, Manka en Joshua (coördinators, kokkin, wachter) uitgenodigd voor een etentje bij de Blue Heron. We werden of course een half uur te laat opgehaald door Allan en Nataly met de Jeep. Maar ja, lekker pole pole weer.
Manka en Joshua leken in het begin een klein beetje nerveus en ik had niet het idee dat ze nou vaak uiteten geweest waren. Manka grapte dat ze veel liever makande had, maar dat stond niet op deze Westerse kaart. We hadden veel lol met de hele groep tijdens, voor en na het avondeten. Ik ga die lieve Manka en Joshua dan ook echt missen!
Liefs,
Laura
27 november
Een begin van de dag vol sterretjes vandaag. Ik mocht assisteren bij een besnijdenis van een zevenjarig jongetje, maar ik kreeg het plots heet en voelde licht in mijn hoofd. Ik heb gauw gevraagd of de andere dokter het van mij over wilde nemen. Ik ben buiten het kleine kamertje in het kamertje van de Minor Theater, waar ik als laatste week meeloop, gaan zitten op een stoel. Gek he? Ik heb er toch al twee zonder moeite gezien, dit was mijn derde. Toch beter dat ik gestopt ben, dan dat ik over het jongetje zou zijn gevallen.
Maar goed, helaas is dokter Mariki van de Minor deze week uitgerekend op vakantie gegaan... wel is het een voordeel dat ik nog meer mag doen dan normaal. Ik heb zelfstandig twee wonden schoongemaakt en opnieuw verbonden. Je hoeft er geen slimmerd voor te zijn, maar toch heel leuk!
Daarnaast heb ik voor het eerst gezien hoe een likdoorn (naar binnen gegroeid eelt, hoorde ik van de huidtherapeuten) werd verwijderd met een mesje.
Na werk sprak ik met Ea af in het plaatsje Usa River bij een prachtige lodge met zwembad. Pricilla en Geertje zijn ook meegegaan. Dit is mijn derde zwembad al! Derde en de mooiste. Er waren (enge, nieuwsgierige) apen en (Omg!) Dikdiks! Dat zijn een soort mini hertjes, zoek maar op internet, te schattig. En als toppunt was er ook nog een baby Dikdik :D
Om 5 uur gingen we weer terug, na heerlijk te zwemmen en te verbranden in de zon. Arme Manka, de kokkin, is ziek maar blijft al het werk voor ons doen. Gelukkig hielp onze honing wat voor haar keel en ze slikt medicijnen.
Liefs, laura
28 november
Ik zal gauw opsommen wat ik vandaag weer allemaal meegemaakt heb.
Ten eerste moet ik mededelen dat het ziekenhuis een goede verandering heeft doorgemaakt! Zo zijn er bij de Minor veeeel meer spullen (beter verband, meer water en alles is netjes uitgestald in de eerst lege kast). Bij POPD zijn er nieuwe informatiebladen over ziekten etc op het prikbord gehangen en zijn alle spullen ook al georganiseerder. Zoals dokter Mariki al ergens in de eerste weken zei, het ziekenhuis verbetert elke dag.
Ten tweede mocht ik Nic, een Tanzaniaanse vrijwilliger die studeert, helpen met assisteren tijdens het hechten van een grote teen. De grote teen was bebloed en net onder de nagelriem liep een snee van de ene naar de andere kant van de teen. Ik maakte het schoon, maar drukte blijkbaar iets te hard, waardoor het topje van de teen er ongeveer bijna af leek te vallen! Ik schrok me dood. Gauw ondersteunde ik de teen.
Het hechten met de enorme hechtdraad ging maar moeizaam door de harde en snel scheurende huid van de grote teen. Ik mocht helpen de draadjes af te knippen en het bloed weg te vegen. En weer gutste, zoals gisteren, het zweet over mijn rug en hoofd. Ik voelde me wit wegtrekken, maar hield het deze keer wel vol (met tussendoor even gauw zitten op de stoel). Met bebloede handschoenen eindigden we met onze taak. Het is uiteindelijk niet gelukt om de hele snee te hechten, we hebben het verbonden en ze mocht gaan.
Misschien komt het ook van de bloedhitte van de vorige dagen dat ik me zo gauw licht voel in mijn hoofd tijdens bloederige gevallen.
Na werk ben ik met Ea naar de stad gegaan. Fun fact: ik kocht een banaan voor €0,04.
's Avonds aten we met het hele vrijwilligershuis en Ea erbij pizza en keken we een film.
Toen de lucht van licht naar donker ging, kwamen plots alle vleermuizen de bomen uitgevlogen. Honderden vlogen door de donkerblauwe lucht. Heel mooi.
29 november
Vandaag was het een niet bijzondere en korte dag op de Minor. Hoewel elke dag bijzonder is natuurlijk, in vergelijking met Nederland, maar je snapt wat ik bedoel.
Wat ik gisteren vergeten te vertellen was, is over een jongen van 27 op de mannenafdeling. Ik was even langsgekomen bij Eefje, die daar die dag werkte, met Ea, om rond te neuzen. Er lag een jongen die grote happen adem nog en niet bij bewustzijn was. Ea en Eefje zijn op zoek gegaan naar een bepaald meetapparatuur in het ziekenhuis, aangezien de arts van de afdeling het blijkbaar niet belangrijk vond. Ik liep ook maar weer terug naar de Minor. Later bleek dat de jongen kort nadat ze terug waren met het meet apparaatje overleden was.
Blijkbaar is het dus niet urgent als iemand ongeveer in ademsnood met gekke geluiden op een ziekenhuis bed ligt. Tuurlijk weet ik niet of hij geholpen had kunnen worden, maar er had door de dokter moeten worden ingegrepen. Maar zij was er totaal niet mee bezig. De jongen lag niet eens aan de zuurstof!
Heel frustrerend dus. (Dat woord gebruik ik wel heel vaak ik mijn blog...)
30 november
Vandaag was het een leuke dag!
Ik heb voor het eerst weer echt gewerkt tot 2 uur. De vorige dagen was het namelijk te saai en te rustig om lang te werken en ik ben een beetje verkouden aan het worden.
Ik heb in het begin veel gaasjes gevouwen, maar gelukkig was er later meer te doen.
Ik heb een wond schoongemaakt, meegekeken met een besnijdenis van een jongetje waar een grappig verhaal achter zit. Het arme kind had namelijk gevraagd aan zijn ouders of hij besneden mocht worden, want dat blijkt heel stoer te zijn op de basisschool onder de jongens. Zij hadden ja gezegd, maar daar had hij wel even spijt van toen hij daar op de tafel lag. Het is natuurlijk ook helemaal geen fijne ingreep!
Ik heb nog een been omhoog gehouden om gegipst te laten worden en er zijn nog wel wat dingen gebeurd.
Ik heb ook leuk gepraat met de artsen en verplegers. Een van de lieve verpleegsters daar blijkt zelf een tweeling te hebben en zo heb ik geleerd dat ik Kurwa ben en Lena Doto. Kurwa is de eerst geborenen van de twee en Doto de tweede die uit de buik kwam.
Helaas moest ik nu al afscheid nemen van dokter George, die Mariki vandaag had overgenomen. Ik heb maar een paar keer gewerkt met hem, maar hij is heel aardig en duidelijk.
Verderrr zoals je misschien wel in het koude Nederland gelezen hebt op teletekst op de NOS: DE STROOM IS UITGEVALLEN IN HEEL TANZANIA! We zijn al gewend dat de stroom af en toe een paar uur of paar minuutjes uitvalt (soms wel meerdere keren per dag), maar niet dat het in heel Tanzania uitvalt!
Het is afwachten dus, maar aangezien het hier allemaal heerlijke pole pole gaat, kan het nog even duren tot het gemaakt is.
Toen we vandaag thuis kwamen na werk, net voordat het enorm hard begon te regenen en onweren, wachtten de buurtkinderen ons al op. We knuffelden ze even en gingen naar binnen om soep te koken, toen we plots allemaal papieren vliegtuigjes over het hoge hek zagen vliegen van de kinderen! We zijn ze lachend terug gaan gooien over het hek.
---
Vanavond hebben we Allan, Nataly, Manka en Joshua (coördinators, kokkin, wachter) uitgenodigd voor een etentje bij de Blue Heron. We werden of course een half uur te laat opgehaald door Allan en Nataly met de Jeep. Maar ja, lekker pole pole weer.
Manka en Joshua leken in het begin een klein beetje nerveus en ik had niet het idee dat ze nou vaak uiteten geweest waren. Manka grapte dat ze veel liever makande had, maar dat stond niet op deze Westerse kaart. We hadden veel lol met de hele groep tijdens, voor en na het avondeten. Ik ga die lieve Manka en Joshua dan ook echt missen!
Liefs,
Laura
---
 |
| Gaasjes vouwen |
Reacties