Goodbye BBQ & New Hair

9 november
Vandaag is het donderdag 9 november, ik zal gauw wat dingen opnoemen die ik per dag meegemaakt heb.
Maandag de zesde begon mijn Maternity-Major week: ik loop dus op de maternity afdeling, maar als er een keizersnede moet gebeuren kijk ik die ook gelijk bij in the Major Theater. Deze week doe ik dat toevallig samen met Ea en Lena.
De zevende keek ik mee met dokter Raymond op de pre natale afdeling op Maternity, de vrouwen daar moeten nog bevallen. Ik mocht luisteren naar het snelle hartslagje van de foetus via een "foetuscoop" wat ik bijzonder vond, zo levendig! Ook deed ik aan een stuk door HIV testen (allemaal negatief) en mat ik de bloeddruk van de vrouwen op. Ik had het met dokter Raymond nog over de strenge selectie voor Geneeskunde in Nederland, maar hij zei heel lief dat dat wel goed komt (dat gaan we nog zien!)
Twee dokters uit Malta en de drie nieuwe Nederlandse vrijwilligers mocht ik een rondleiding geven, omdat het zo beter uitkwam voor Vitous (die rondleidingen geeft), dus dat was een korte leuke afwisseling. 's Avonds gingen we uiteten zonder de drie nieuwe vrijwilligers en toen we de rekening wilden vragen, bleek dat de "oudere" (niet zo oud hoor) vrijwilligers al voor ons betaald hadden! Soms zijn het net ouders haha! Heel lief. Daarna gingen we naar de filmavond waar we dachten Dirty Dancing te gaan zien, maar het bleek de nieuwste versie te zijn. Ik was ook zo moe dat ik mijn ogen met moeite open kon houden, dus zijn we eerder weggegaan.
Trouwens: ik haalde die dag ook EINDELIJK het pakketje van thuis op uit de PO Box, ik had namelijk in mijn eerste week thuis om goeie oordoppen en een los shirt gevraagd. Nou, daar zat wat meer in dan dat: koek, drop, bakmix (maar we hebben geen oven en kaarsjes! Thank you!
Dan, 8 november, zat op Maternity een zwangere vrouw op de grond naast haar bed. Ze had pre-eclampsie: zwangerschapsvergiftiging. De dokters wilden haar bloed prikken, maar ze konden dat niet doen omdat ze sloeg en beet. Ze was helemaal in de war door de te hoge bloeddruk in combinatie met te veel eiwit tijdens de zwangerschap. Met moeite tilden we haar op haar bed -ik moest mijn hand op tijd terug trekken, want daar werd al bijna in gebeten- waar we een deken om haar heen deden en haar rust gaven.
Vandaag hoorde ik dat ze vannacht is overgeplaatst naar een ander ziekenhuis, hopelijk is ze in goede handen.
Na werk zijn we verdeeld thuis gebleven, naar Arusha gegaan of het meer. Bij het meer hebben we lekker gelezen, omringd door locals, groene planten en een kalm meer om op uit te kijken.
Vandaag heb ik ALWEER een rondleiding gegeven aan hele lieve meisjes uit Canada en Engeland. De basin van het ziekenhuis had belangrijkere dingen te doen dan een rondleiding geven en wees mij maar aan. Ik vind het leuk om te doen, zeker omdat er toch niets te doen was. Op de afdeling lag er kort een vrouw die Rhesus negatief was en haar tweede bevalling had (zoek maar op internet wat die combinatie betekent) en een blanke dokter uit een ander ziekenhuis hielp haar hier verder met medicatie. Ik heb gelijk gevraagd of ik daar ook een keer een kijkje mag komen nemen.
Ik heb vandaag nog een keizersnede gezien, een wel heel bijzondere: de blaas ging open dus floepte daar ineens de katheter omhoog. Ik schrok me dood samen met de twee nieuwe meisjes die ik een rondleiding gegeven had. Gelukkig was de chirurg kalm en hechtte zo de blaas weer dicht. Het kwam waarschijnlijk doordat de vrouw al veel keizersneden gehad had. De baby kwam met wat moeite uit de baarmoeder en begon gelukkig gelijk te brullen.
Na werk heb ik, in de tuin op mijn handdoek, het beste boek ooit uitgelezen (sorry pappa) De Zaak van Harry Quebert! Dus nu moet ik mijn vierde boek ergens vandaan zien te halen...
Dat was het tot zover wel, morgen weer een dag!

10 november
Vandaag was een verschrikkelijke ochtend; ik kwam de Maternity binnen en daar lag gelijk een dode baby, het was één van een tweeling. De ander was wel gezond, maar de dode baby had een abnormale huid op de buik en een een beetje misvormd hoofd. Het werd ingepakt in doeken en ergens onderop een plankje gelegd voor de rest van de dag. Wat ze ermee doen heb ik nog niet gevraagd, ik vraag me ook af of ik dat wel wil weten.
Vanaf toen was het een dag die ik af en toe heb: een "ik haat dit ziekenhuis" dag. Omdat je soms zulke frustrerende dingen meemaakt in het ziekenhuis. Aan deze baby konden ze niet veel doen, dit was gewoon een afwijking van de baby. Ze hebben ook geen materialen om van te voren iets te kunnen zeggen over de toestand van de foetus. Maar het was toch heel vervelend om mee te maken.

Wel leuk: ik heb mijn eerste complete, natuurlijke bevalling gezien. Gelukkig was het een heel gezonde baby die ook heel hard aan het krijsen was. Dat is altijd een goed teken.
Ik heb bij de Major nog een heerlijke operatie gezien: aambeien verwijderen. Gadverdamme! Dan weet ik in ieder geval ook hoe dat werkt.
Na werk deden we boodschappen in Arusha voor de barbecue die de familie speciaal had geregeld, omdat Monique en Rik binnenkort helaas weg gaan.
De barbecue was ook met kok Manga en de poortwachter Joshua en zelfs de kok van onze safari, die zo goed kan koken. Het was echt heel gezellig en we hebben veel gelachen. Dus toch een goed einde aan de vervelende dag.

11 november
Sint Maarten! Maar niet hier... Ik had gelukkig wel andere leuke plannen.
Vandaag kwam de moeder van onze coördinator om Priscilla's en mijn haar in te vlechten op de Afrikaanse manier. 3 uur lang zat ze aan mijn haar te trekken, met pauzes, "gelukkig" is mijn haar zo dood aan de onderkant, dat de vlechten best goed blijven zitten so far! Ook Priscilla liet haar haar doen, dat van haar is veel gladder en verzorgder, waardoor het minder goed bleef zitten en ze het hield op 3 zijwaartse vlechtjes.
Ik schrok me dood toen ik in de spiegel keek: een heel ander mens! Iedereen was er vrij positief over, maar ik moet er nog steeds aan wennen.
Het was alweer rond 2 uur toen Priscilla en ik de dalla dalla namen naar Blue Heron, waar de rest al lang zat te wachten op ons. Door de stromende regen en met doorweekte schoenen kwamen we daar aan. Het waren Monique's laatste uren in Tanzania, dus vandaar hadden we een gezellige lunch en hebben we het heel leuk gehad met z'n allen. De zon scheen en droog gingen we terug naar huis om snel avond te eten. Toen onze coördinator Allan binnenkwam om Monique op te halen leek ik me pas te beseffen dat ze weg ging. We namen afscheid en zwaaide haar in het donker uit. Toen ik Priscilla's betraande ogen zag kon ik me ook niet goed inhouden. Het is zo gek, maar ook logisch, dat je zo gauw een band opbouwt met mensen die je pas een maand kent. Maar dan wel bijna 24/7. Ik had echt niet van mezelf verwacht dat ik een een traantje moest wegpinken... ik dacht ook gelijk aan mijn eigen vertrek en dat van alle leuke andere vrijwilligers. Echt zo'n rot onderbuik gevoel. Maarrr we kunnen iedereen makkelijk weer opzoeken in Nederland gelukkig.
's Avonds na het vertrek praatten we wat na en deden we een spel. En zagen weer heel wat kakkerlakken...
Goodnight!

13 november
De ultimate chill day, zo kan je vandaag wel noemen. Vanochtend deed ik mijn enorme was met Priscilla. (Ik keek in de spiegel en moest nog steeds wennen aan Mn haar!)
Aan het begin van de middag gingen we naar een nieuw zwembad tegenover die waar we vorige keer geweest waren. Het was ook weer een paradijsje met rieten daken, lodges, een restaurant, gras, een zwembad, douches en dat alles omringd door de natuur.
Verband en moe door het niksen zijn we teruggegaan, hebben wat gegeten en gezellig een filmpje gekeken op de laptop.
Ik zat bij het zwembad en kreeg nog een idee om hier om te schrijven, maar dat ben ik vergeten... heel interessant einde van deze week.
Xxx
Lauw