Kip in je nek
20 november
Vandaag stond ik op de POPD, de huisarts voor kinderen tot en met 5 jaar dus.
Ik heb twee diagnoses goed geraden, hoewel dat eigenlijk niet meer zo moeilijk is, aangezien het vaak dezelfde symptomen zijn met dezelfde diagnoses. Ik werkte samen met de twee vrouwelijke dokters Joyce en Elisabeth. Ik kan leuk met de praten, maar echt, ze kunnen ook vervelend zijn, want ze kennen het woordje "please" niet. Het gaat de hele tijd zo, ook als ik me concentreer op een gesprek tussen patiënt en arts of als de arts me iets uitlegt: "do this", "get that for me", "next patient". Om gek van te worden! Maar goed, het blijft een interessante afdeling.
Ik zat net te chillen in de woonkamer met Pricilla, de rest was in Arusha, toen Manka plots gillend van buiten naar ons toe kwam gerend. Wat bleek? Poortwachter Joshua had haar laten schrikken door een kameleon naast haar te zetten hahaha! (Ja sorry, ik lig nog steeds plat als ik eraan denk). We vroegen of we hem als huisdier mochten houden, maar dat mocht helaas niet...
Vlak daarna hoorden Pricilla en ik kinderen buiten spelen dus zijn we de poort door gegaan om te kijken. Drie kinderen kwamen tussen de bananenbomen vandaan naar ons toe en al gauw zaten we op het stukje gras voor de poort met een groep van zo'n 8 kinderen! Ze aaiden over mijn huid en mijn haar. Ze maakten een vlecht in mijn haar en knuffelden en hielden onze handen vast. De buurtkinderen stelden zich allemaal voor. Een meisje van drie heet ook Laura <3
We speelden spelletjes met ze die ze ons leerden en ik gaf ze gevouwen bootjes (van mijn opa geleerd, kwam dat even goed uit!). Daarna kwamen de drie meiden terug uit de stad en namen de bal die ze gekocht hadden mee. Ik speelde lummeltje met ze in het gras. De oudere zus van de kleintjes deed ook mee. We speelden tot het ging schemeren, net als we vroeger deden in Brabant op de boederij. Het beste einde van de dag ooit!
22 november
Vandaag mochten Pricilla en ik het malaria en HIV test kantoortje de hele dag runnen tot de laatste patiënt. Ik vind het leuk dat we zo'n verantwoordelijkheid krijgen! Hoewel de artsen van de POPD er niet zo moeilijk over doen. Dokter Joyce, de grote gezellige dokter, kwam nog naar ons toe en begroette ons uitbundig. Ze vraagt me elke dag, sinds ik het met haar had gehad over het feit dat ik mijn katten mis, hoe het met die twee gaat.
Ik gaf aan dokter Allan een pakje stroopwafels met een briefje voor zijn moeder die het nog altijd over het bezoek van Rik en mij heeft. Ze ons graag nog eens zien, maar het is al zo volgepland en zij kan door haar heup niet beneden komen.
Thuis maakte Pricilla en ik met een pakje poeder, wortels, uitjes en knoflook een heerlijke soep die ook door kokkin Manka en poortwachter Joshua goedgekeurd werd. Gelukkig!
En de dag eindigde met een tekensessie met muziek op, even lekker op hele andere dingen focussen!
Lekker chill dagje dus,
Liefs laura
23 november
Vandaag besloot ik voor de afwisseling op de OPD mee te lopen met dokter George Marwa. Ik heb al eerder eens twee dagen bij deze huisarts achtige post meegelopen, maar vandaag met een andere dokter.
Het was heel interessant en de dokter was een enthousiaste verteller, hij vroeg wel steeds of hij een goede leraar was. Dat was hij, maar zoals veel Tanzanianen spreekt hij erg binnensmonds Engels en ook de klemtonen op de verkeerde manier. Ik vond hem een dokter die echt goed met patiënten omgaat en die ècht luistert. Het leuke van de OPD is dat je totaal andere gevallen krijgt dan op de POPD. Zo komen er veel mensen langs met buikpijn, terwijl de kinderen vaak last hebben van hoesten en griep.
Verder ging ik met Pricilla de stad in om het een en ander te kopen. Op de terugweg klom er een man in de dalla dalla met een grote haan tussen zijn armen geklemd. Het beest kraaide een paar keer heel hard en ik heb een grappige foto gemaakt voor ze weer uitstapten.
Verder valt het hier op dat best er best wat plaatsen zijn waar je een groep mannen geconcentreerd rond een tafel ziet zitten. Het blijkt dat ze toeschouwen hoe er twee een potje ouderwets dammen!
Dan zal ik nog maar wat dingen opschrijven die me al lang niet meer opvallen, maar wat je totaal niet ziet in Nederland.
(Heeeel irritant) mannen die een heel stuk met je mee lopen voor "een gesprek waar je vandaan komt" maar uiteindelijk "heel subtiel" zeggen dat ze een safari bedrijf hebben, dat ze samen met je een bedrijf willen starten. Etc. Dat is het jammere, vaak willen mensen iets van je. Ze denken dat alle blanken maar al het geld in de wereld hebben, terwijl dat echt niet zo is. We hebben in Europa gewoon veel betere kansen. Ik kan mensen die meelopen en praten helaas moeilijk afschudden, omdat ik slecht ben in mensen negeren en ik weet dat ze uiteindelijk alles doen voor een goed bestaan... te lang verhaal! Wat zijn nog meer dingen?
Maïskolven die op de stoep worden gebraden.
Vrouwen en mannen met bananen op hun hoofd, of tonnen of nog veel meer.
Kinderen die op je af komen stormen om je hand vast te houden of te knuffelen.
En nog veel meer, maar daar kom ik nu even niet op. Morgen misschien weer!
Xxx
25 november
Het was een (verdiende) chill dag vandaag. De dag ervoor, vrijdag, namen we na werk helaas afscheid van Lena met wie ik mijn eerste ziekenhuisdag samen had. We gingen met Pricilla en Ea lunchen bij een local tentje vlakbij het ziekenhuis en bestelden -natuurlijk- Chips Mayai. Het was weer zo'n stom moment, want we hadden 2 maanden lang in hetzelfde ziekenhuis gewerkt sinds de start. Ook nam ik al afscheid van die goeie dokter Mariki van de Minor Theater. Hij is vanaf volgende week maandag op vakantie met zijn gezin! En dat terwijl ik juist mijn laatste week op de Minor Theater sta...
's Avonds namen de twee guides van de reis naar Moshi van vorig weekend ons (de drie meiden en ik) mee uiteten (al aten ze zelf niet) en naar drie clubs. Drie?! Ja. De eerste was leuk, de tweede was met een live band en pooltafels en we kwamen Nederlanders tegen, maar de laatste was minder leuk. We waren de enige blanken en dat trekt heel wat aandacht.... ongemakkelijkkkk.
Dus vanochtend zat ik heerlijk op het hek van de veranda met een kopje thee, the 1975 (band) in mijn oren en uitkijkend op de door het hek verborgen natuur. (Voornamelijk bananenbomen).
Ik zat een beetje na te denken over mijn tijd hier en nu ik nog 8 dagen te gaan heb, komen er al van die "conclusie" gedachten op.
Ik heb hier zoveel geleerd in het ziekenhuis en over mezelf. Ik heb ontdekt dat het niet het einde van de wereld is als ik niet door de selectie van Geneeskunde ga komen. Daar was ik voor deze reis volkomen van overtuigd. Maar er is nog zoveel te ontdekken naast Geneeskunde. Mijn probleem is alleen dat ik alles interessant vind.
Verder dacht ik aan veel mensen en vooral artsen en verpleegsters die erg hun best doen en echt hogerop proberen te komen. Al is het een kleinere groep, vergeleken veel inwoners die alles wel erg "pole pole" / "rustig rustig" aan doen.
Ik dacht ik deel die gedachten maar.
Maar oké, verder ben ik voor het eerst in mijn eentje naar Arusha gegaan naar het internetcafe waar ik mijn ouders en opa en oma weer heb gesproken! Rustig dagje, morgen wordt het vast interessanter.
26 november
Vandaag ging ik met Pricilla en Ea naar het Cultural Heritage Museum (zoek maar op internet op, heel modern en mooi gebouw). We reden met de daladala naar Kilombero en vanaf daar liepen we een half uur. Dat half uur lopen was een slecht idee. We liepen langs de weg door buurten waar mensen blijkbaar geen mzungus gezien hadden, want iedereen staarde ons aan. Het was geen fijne sfeer en ik was blij dat we er met z'n drieën liepen. Niks om zorgen over te maken, maar de sfeer in Arusha en Tengeru is stukken beter.
Het museum was enorm en heel leuk. Er waren enorm veel schilderijen en beelden tentoongesteld over vier of vijf verdiepingen. Alles was er te koop (maar veel beelden waren meer dan $1000, dus dat ging hem niet worden). Op sommige beelden ben ik echt verliefd geworden.
Na het museum zijn we naar de shops in de gebouwtjes ernaast geweest en daarna lunchten we terug in de stad.
Pas om vijf uur (nu) zijn we teruggekomen, een culturele, geslaagde dag dus!
Nu nog officieel een week te gaan...
Loveee from Tanzania
Laura
---
Vandaag stond ik op de POPD, de huisarts voor kinderen tot en met 5 jaar dus.
Ik heb twee diagnoses goed geraden, hoewel dat eigenlijk niet meer zo moeilijk is, aangezien het vaak dezelfde symptomen zijn met dezelfde diagnoses. Ik werkte samen met de twee vrouwelijke dokters Joyce en Elisabeth. Ik kan leuk met de praten, maar echt, ze kunnen ook vervelend zijn, want ze kennen het woordje "please" niet. Het gaat de hele tijd zo, ook als ik me concentreer op een gesprek tussen patiënt en arts of als de arts me iets uitlegt: "do this", "get that for me", "next patient". Om gek van te worden! Maar goed, het blijft een interessante afdeling.
Ik zat net te chillen in de woonkamer met Pricilla, de rest was in Arusha, toen Manka plots gillend van buiten naar ons toe kwam gerend. Wat bleek? Poortwachter Joshua had haar laten schrikken door een kameleon naast haar te zetten hahaha! (Ja sorry, ik lig nog steeds plat als ik eraan denk). We vroegen of we hem als huisdier mochten houden, maar dat mocht helaas niet...
Vlak daarna hoorden Pricilla en ik kinderen buiten spelen dus zijn we de poort door gegaan om te kijken. Drie kinderen kwamen tussen de bananenbomen vandaan naar ons toe en al gauw zaten we op het stukje gras voor de poort met een groep van zo'n 8 kinderen! Ze aaiden over mijn huid en mijn haar. Ze maakten een vlecht in mijn haar en knuffelden en hielden onze handen vast. De buurtkinderen stelden zich allemaal voor. Een meisje van drie heet ook Laura <3
We speelden spelletjes met ze die ze ons leerden en ik gaf ze gevouwen bootjes (van mijn opa geleerd, kwam dat even goed uit!). Daarna kwamen de drie meiden terug uit de stad en namen de bal die ze gekocht hadden mee. Ik speelde lummeltje met ze in het gras. De oudere zus van de kleintjes deed ook mee. We speelden tot het ging schemeren, net als we vroeger deden in Brabant op de boederij. Het beste einde van de dag ooit!
22 november
Vandaag mochten Pricilla en ik het malaria en HIV test kantoortje de hele dag runnen tot de laatste patiënt. Ik vind het leuk dat we zo'n verantwoordelijkheid krijgen! Hoewel de artsen van de POPD er niet zo moeilijk over doen. Dokter Joyce, de grote gezellige dokter, kwam nog naar ons toe en begroette ons uitbundig. Ze vraagt me elke dag, sinds ik het met haar had gehad over het feit dat ik mijn katten mis, hoe het met die twee gaat.
Ik gaf aan dokter Allan een pakje stroopwafels met een briefje voor zijn moeder die het nog altijd over het bezoek van Rik en mij heeft. Ze ons graag nog eens zien, maar het is al zo volgepland en zij kan door haar heup niet beneden komen.
Thuis maakte Pricilla en ik met een pakje poeder, wortels, uitjes en knoflook een heerlijke soep die ook door kokkin Manka en poortwachter Joshua goedgekeurd werd. Gelukkig!
En de dag eindigde met een tekensessie met muziek op, even lekker op hele andere dingen focussen!
Lekker chill dagje dus,
Liefs laura
23 november
Vandaag besloot ik voor de afwisseling op de OPD mee te lopen met dokter George Marwa. Ik heb al eerder eens twee dagen bij deze huisarts achtige post meegelopen, maar vandaag met een andere dokter.
Het was heel interessant en de dokter was een enthousiaste verteller, hij vroeg wel steeds of hij een goede leraar was. Dat was hij, maar zoals veel Tanzanianen spreekt hij erg binnensmonds Engels en ook de klemtonen op de verkeerde manier. Ik vond hem een dokter die echt goed met patiënten omgaat en die ècht luistert. Het leuke van de OPD is dat je totaal andere gevallen krijgt dan op de POPD. Zo komen er veel mensen langs met buikpijn, terwijl de kinderen vaak last hebben van hoesten en griep.
Verder ging ik met Pricilla de stad in om het een en ander te kopen. Op de terugweg klom er een man in de dalla dalla met een grote haan tussen zijn armen geklemd. Het beest kraaide een paar keer heel hard en ik heb een grappige foto gemaakt voor ze weer uitstapten.
Verder valt het hier op dat best er best wat plaatsen zijn waar je een groep mannen geconcentreerd rond een tafel ziet zitten. Het blijkt dat ze toeschouwen hoe er twee een potje ouderwets dammen!
Dan zal ik nog maar wat dingen opschrijven die me al lang niet meer opvallen, maar wat je totaal niet ziet in Nederland.
(Heeeel irritant) mannen die een heel stuk met je mee lopen voor "een gesprek waar je vandaan komt" maar uiteindelijk "heel subtiel" zeggen dat ze een safari bedrijf hebben, dat ze samen met je een bedrijf willen starten. Etc. Dat is het jammere, vaak willen mensen iets van je. Ze denken dat alle blanken maar al het geld in de wereld hebben, terwijl dat echt niet zo is. We hebben in Europa gewoon veel betere kansen. Ik kan mensen die meelopen en praten helaas moeilijk afschudden, omdat ik slecht ben in mensen negeren en ik weet dat ze uiteindelijk alles doen voor een goed bestaan... te lang verhaal! Wat zijn nog meer dingen?
Maïskolven die op de stoep worden gebraden.
Vrouwen en mannen met bananen op hun hoofd, of tonnen of nog veel meer.
Kinderen die op je af komen stormen om je hand vast te houden of te knuffelen.
En nog veel meer, maar daar kom ik nu even niet op. Morgen misschien weer!
Xxx
25 november
Het was een (verdiende) chill dag vandaag. De dag ervoor, vrijdag, namen we na werk helaas afscheid van Lena met wie ik mijn eerste ziekenhuisdag samen had. We gingen met Pricilla en Ea lunchen bij een local tentje vlakbij het ziekenhuis en bestelden -natuurlijk- Chips Mayai. Het was weer zo'n stom moment, want we hadden 2 maanden lang in hetzelfde ziekenhuis gewerkt sinds de start. Ook nam ik al afscheid van die goeie dokter Mariki van de Minor Theater. Hij is vanaf volgende week maandag op vakantie met zijn gezin! En dat terwijl ik juist mijn laatste week op de Minor Theater sta...
's Avonds namen de twee guides van de reis naar Moshi van vorig weekend ons (de drie meiden en ik) mee uiteten (al aten ze zelf niet) en naar drie clubs. Drie?! Ja. De eerste was leuk, de tweede was met een live band en pooltafels en we kwamen Nederlanders tegen, maar de laatste was minder leuk. We waren de enige blanken en dat trekt heel wat aandacht.... ongemakkelijkkkk.
Dus vanochtend zat ik heerlijk op het hek van de veranda met een kopje thee, the 1975 (band) in mijn oren en uitkijkend op de door het hek verborgen natuur. (Voornamelijk bananenbomen).
Ik zat een beetje na te denken over mijn tijd hier en nu ik nog 8 dagen te gaan heb, komen er al van die "conclusie" gedachten op.
Ik heb hier zoveel geleerd in het ziekenhuis en over mezelf. Ik heb ontdekt dat het niet het einde van de wereld is als ik niet door de selectie van Geneeskunde ga komen. Daar was ik voor deze reis volkomen van overtuigd. Maar er is nog zoveel te ontdekken naast Geneeskunde. Mijn probleem is alleen dat ik alles interessant vind.
Verder dacht ik aan veel mensen en vooral artsen en verpleegsters die erg hun best doen en echt hogerop proberen te komen. Al is het een kleinere groep, vergeleken veel inwoners die alles wel erg "pole pole" / "rustig rustig" aan doen.
Ik dacht ik deel die gedachten maar.
Maar oké, verder ben ik voor het eerst in mijn eentje naar Arusha gegaan naar het internetcafe waar ik mijn ouders en opa en oma weer heb gesproken! Rustig dagje, morgen wordt het vast interessanter.
26 november
Vandaag ging ik met Pricilla en Ea naar het Cultural Heritage Museum (zoek maar op internet op, heel modern en mooi gebouw). We reden met de daladala naar Kilombero en vanaf daar liepen we een half uur. Dat half uur lopen was een slecht idee. We liepen langs de weg door buurten waar mensen blijkbaar geen mzungus gezien hadden, want iedereen staarde ons aan. Het was geen fijne sfeer en ik was blij dat we er met z'n drieën liepen. Niks om zorgen over te maken, maar de sfeer in Arusha en Tengeru is stukken beter.
Het museum was enorm en heel leuk. Er waren enorm veel schilderijen en beelden tentoongesteld over vier of vijf verdiepingen. Alles was er te koop (maar veel beelden waren meer dan $1000, dus dat ging hem niet worden). Op sommige beelden ben ik echt verliefd geworden.
Na het museum zijn we naar de shops in de gebouwtjes ernaast geweest en daarna lunchten we terug in de stad.
Pas om vijf uur (nu) zijn we teruggekomen, een culturele, geslaagde dag dus!
Nu nog officieel een week te gaan...
Loveee from Tanzania
Laura
---
 |
| "Coucou" |
 |
| Yesss |
Reacties