The Other Face Of Africa
30 oktober
Een nieuwe week!
En ja, die begon ook met regen. Mijn schoenen stonden nog buiten... die zijn in ieder geval moddervrij en mijn tweede paar was nog wel droog!
Deze week ben ik weer terug op mijn favoriete afdeling: de Minor Theater, waar ze kleine chirurgische ingrepen doen, maar ook gips en wondverzorging.
Een verpleegster uit Denemarken had vandaag haar eerste dag in het ziekenhuis, dus een nieuw gezicht.
De eerste uren waren er weer eens geen patiënten, dus gingen we gaasjes vouwen, een hele emmer vol. De meest speciale gevallen van vandaag:
Een man met een enorme beenbreuk, genaamd een super condylar. Toen zei dokter Mariki dat we even met z'n vieren moesten trekken. Twee aan het bovenbeen, twee aan het voet. "Oh my god, I'm not going to do that!" Zei ik half aan het been hangend. Dokter Mariki lachte me maar wat uit en vroeg of ik het eng vond. Ja...
Maar we moesten wel. Dus met al onze kracht hingen we aan het been. Die arme man! Er werd gips om zijn been gedaan en klaar was het.
De volgende heftige patiënt was de gekke vrouw van de week ervoor. Ik haalde het verband van de wond, en dat is altijd een ding: je weet nooit wat er achter dat witte gaas vandaan komt. Deze keer een enorme wond met alle kleuren: zwart, geel, wit, rood, roze. Haar halve voet leek eraf te zijn. En dan moet je nagaan dat ze hier geen vetgaasjes hebben!
Ook het sterke meisje van vorige week was terug met haar wond op de hiel. Helaas was het alleen maar erger geworden en een draadje van haar doorgescheurde Achillespees hing daar maar.
Voor de rest observeerde ik hoe hechtingen van keizersneden werden verwijderd.
Kathi, uit Duitsland, had haar laatste dag hier, dus gingen we lunchen in Aruusha gelijk na werk. Daarna naar de Maasai Markt en weer naar een internetcafé. Helaas werd haar reserve mobiel gestolen, precies de laatste dag! Heel jammer.
We namen drie keer afscheid van haar en namen pas om 6 uur de dalla dalla terug. Het begon al te schemeren. Wat we niet wisten -maar ontdekt hebben- is dat rond deze tijd iedereen ook terug gaat naar huis vanuit de stad. De kleine wagentjes zaten propvol! Maar we hebben het overleefd en ik had leuke gesprekken met de mensen om me heen.
Dat was het!
Liefs,
Laura
1 November
Gisteren sliep ik slecht, waardoor ik er die dag als een zombie bij zat op de afdeling. Gelukkig had ik leuke mensen om mee te praten en al om 1 uur waren we thuis, omdat de rest ook niets had te doen op de andere afdelingen. 's Avonds zijn we uiteten gegaan.
Vandaag zat ik weer vol energie en heb ik EINDELIJK mijn eerste arm gegipst. Dokter Mariki hielp me nog wel en het had wat sneller gemoeten, omdat het gips snel droogt, maar hij zei dat het een goed begin was!
Met Ea, de vrijwilliger uit Denemarken, hebben we in een gebouwtje op het ziekenhuisterrein een cafeetje gevonden. (Lees: plastic Pepsi stoelen, afgebladderd verf, rokerig, alleen frisdrank en thee). Ondanks de simpelheid en gebrekkigheid, werkt alles wel, dat geldt in Tanzania voor heel veel dingen. Zelfs in de simpelste gebouwtjes kan ik mijn ogen uitkijken en genieten. We bestelden "brown tea" voor 300 shilling/ €0,11. Het bleek mierzoete gemberthee te zijn: goed voor mijn keel!! Want sinds een paar dagen is mijn verkoudheid begonnen en hij is ook nog niet afgelopen. Mijn hoofd voelt zwaar en mijn keel schuurt. Ik hoor veel mensen om mij heen die zich niet lekker maar ook verkouden voelen, dus daar zal het aan liggen. Daarom heb ik vanmiddag ook maar 5 sinaasappels uitgeperst (daar kwam maar 1 glaasje uit), voor de vitamine C.
Verder heb ik de was gedaan en bij het winkeltje in ons zandstraatje weer eens 6 flessen water gekocht. Met die verkoopster kan ik altijd lachen, al praat ze amper Engels. (Ze leert ons juist dat "sita" "zes" betekent, zes flessen water)z
Ik ga nu op tijd slapen, want rust helpt ook tegen verkoudheid!
Ps. Weer stroomuitval! En tijdens het avondeten weer eens keiharde (maar dan ook keiharde) regen voor nog geen 20 minuten, toen ging het weer over. En... mijn was hangt binnen!
2 November
Ik ben als enige (met Manga de kokkin en Joshua de wachter) nog thuis. Ik heb vannacht mede door mijn opzettende verkoudheid slecht geslapen en het regent buiten, dus ik ga misschien wel naar werk als de regen ophoudt. Maar misschien is een rustdag ook wel eens goed. Ik kijk naar buiten en overal vliegen lichtbruine Libelles of vlindertjes rond die ik nog nooit gezien heb, waarschijnlijk zijn ze wakker geworden van de regen.
Het is avond nu ik dit gedeelte schrijf, 20:06 en in Nederland dus 18:06. Ik ben na een aflevering op Netflix, meer thee en toen de regen op hield, toch naar het ziekenhuis gegaan.
Bij de ingang zat de oude man Peter die ons altijd vrolijk begroet en hele gesprekken aangaat. Ik merk dat ik heel opgewekt word van het groeten van mensen. Ik zeg ook tegen veel voorbijgangers "mambo!" Of "shikamoo!". De inwoners lachen altijd, omdat ze toch niet verwachten dat een mzungu toch een klein woordje Swahili kan.
Op de afdeling was ALWEER bijna niets te doen. Ik heb een wond voor het eerst helemaal zelf verzorgd, maar voor de rest kwamen er maar weinig patiënten, net zoals de rest van de week. Er was ook een man met een diabetesvoet, zijn een na laatste teen was zwart (afgestorven dus) en daaromheen was het helemaal wit, er zat ook amper gevoel in.
Na de lunch zijn we de stad ingegaan om postkaarten te kopen, eten te kopen en nieuwe mobiele data om iedereen te kunnen whatsappen en dit blog bij te kunnen houden natuurlijk.
Ik heb voor mijn keel gemberthee en honing gehaald bij de supermarkt. Ik ben zo schor geworden als het maar kan... dus iedereen in het huis lacht me uit. Hopelijk ben ik op safari weer beter, maar dat kost toch weinig inspanning.
Hoe ga ik deze afsluiten?
Doei ;)
Liefs, Laura
3 november
Vandaag ben ik dan officieel thuis gebleven, zo verkouden ben ik dus. En... morgen safari, dus ik kon me maar beter thuis dood vervelen en uitrusten dan te gaan werken. Nu ik het huis helemaal ken en er niets te doen is, was ik dus erg verveeld. Ik heb een boek gewezen, Netflix gekeken, gewhatsappt, gelegen en heel kort in de buurt gelopen puur om mijn benen in beweging te krijgen.
Ik zal je nog maar eens iets vertellen over wat net gebeurde. N, een van de coördinatoren, daar weten we al van dat ze echt een prinsesje is, maar vandaag was het wel het toppunt. Door een chauffeur werd ze hier binnen gereden. Joshua, de poortwachter, nam haar boodschappen en handtasje aan, omdat ze schijnbaar niet haar eigen spullen kan dragen. Manga, onze kokkin, kwam al met een paraplu aangezet en hielp haar om die paar meter droog in haar huisje te komen. Een echte koningin, we konden onze lach ook bijna niet inhouden.
4 november
Om 4:00 's nachts zijn er drie nieuwe vrijwilligers bijgekomen, verder sliep ik redelijk goed ondanks mijn verkoudheid. Een van hen slaapt op onze kamer, de andere twee op die van iemand anders.
Tijd om kennis met ze te maken hadden we niet, omdat wij al om 8:00 's ochtends klaar stonden om met onze coördinator op safari te gaan voor twee dagen. In zijn mooie jeep reden we dus, met persoonlijke kok, op naar het eerste park: Tarangire. Daar was ik mijn vorige reis al geweest, maar vandaag zou weer een totaal andere ervaring worden. Onderweg zagen we veel Maasai, met hun dunne lange benen die onder de rode en blauwe doeken vandaan kwamen, met mooie kettingen en stokken in hun hand. We kwamen bij de ingang van heg park en werden zoals vorige keer verwelkomt door aapjes.
We begonnen met regen en weinig dieren. De grijze lucht zorgde de hele reis trouwens wel voor mooie, donkere landschappen! Nadat we de eerste zebra's samen met gnoes zagen, volgden al gauw giraffes en olifanten. We aten onze lunch ook met een uitzicht op een hele horde grote en kleine olifanten die water uit een oude rivierbedding zogen.
Het weer veranderde continu. Als de zon doorbrak was het bloody hot in de jeep en daarna volgde dan weer regen en deden we het dak dicht. We reden en reden terwijl we alle mooie dieren zagen, maar we hadden nog geen leeuw gezien... vorige keer zagen we leeuwen van enorm ver weg en het park staat er sowieso niet bekend om om veel leeuwen te kunnen zien. Al helemaal niet met regen.
En het begon weer met bakken uit de lucht te regenen. Plots zagen we safari jeeps stoppen, Allan scheurde erheen en ja hoor: daar lag een grijze leeuw met blonde manen in het gras te liggen op wat meters afstand. Op het moment dat hij opstond begon de onweer in de verte. Hij liet zich weer zakken tussen het gras. Plots zagen we een leeuwin en welpjes met elkaar spelen verderop. Aan de andere kant van de rijweg lag een dode buffel, dat verklaart een hoop. We staarden er, samen met alle andere jeeps vol safari-gangers naar tot we niet meer konden. Zulke mooie beesten! Nadat we al die leeuwen gezien hadden merkten we dat we best moe waren en ik viel ook bijna in slaap terwijl de jeep over alle hobbels heen scheurde om niet te laat te zijn bij de camping.
Op de weg naar onze camping gaf Allan aan Maasai kindjes langs de weg alles wat we over hadden van onze lunchboxen, zoals pakjes koekjes, pakjes sap en meer. Allan is zelf ook Maasai geweest als kind en moest dus ook die enorme kuddes koeien en geiten op jonge leeftijd in zijn eentje naar water leiden. Dat zie je hier echt heel veel: zulke jonge en dunne kinderen (soms misschien wel 4 jaar) die met een stok en een doek om de koeien en geiten in hun eentje leiden.
Allan had ons verteld dat we in twee persoons tentjes zouden slapen vannacht in het kampeerpark. We stapten uit in de regen, met onze tassen, moe van het zitten. We liepen langs de twee persoonstenten ineens naar twee luxe hutten met zelfs badkamer en wc en klamboes... we kregen een upgrade, Woehoe! Rik, Priscilla en ik gingen in de ene hut en Geertje en Monique in de ander.
We gingen heerlijk (en eindelijk wat anders dan normaal) avondeten terwijl er allemaal kittens om ons heen zaten te miauwen en apen in de bomen zaten te loeren.
Na het avondeten zagen we nog een (hele aparte en gekke) traditionele dans van mannen met witte strepen op hun gezicht en mannen op de djembé. Ik kocht na afloop nog wat.
We gingen heet douchen (goed voor de verkoudheid!) en gelijk slapen.
5 november
Als een zombie kwam ik uit bed, om 7 uur aten we ontbijt en om half 8 nam ik afscheid van de katjes en sprongen we de jeep weer in om naar de Ngorongoro krater te rijden. Met wat koffie die we onderweg kochten werd ik weer wat wakker, maar vandaag was de dag dat we vaak moesten stoppen omdat iedereen steeds naar de wc moest! Misschien door de koffie...
We waren de poort van het park nog niet door, rijdend over een roodkleurige weg, omringd door tropische bomen en mist waardoor je niet verder kon kijken dan een paar meter naast je, of we zagen een familie apen langs de weg zitten, waarvan er eentje letterlijk een banaan zat te kanen. Apen zijn echt veel menselijker als je ze in het echt ziet: ze vlooien en kijken je aan terwijl ze op een tak zitten en meer.
Na een tijd over de magische rode weg te rijden, kwamen we boven op een van de randen/ bergen van de enorme krater. Maar dan ook echt... enorm! Je kan je bijna niet voorstellen hoe groot dat is. De krater is er ooit door een vulkaan ontstaan, maar veel meer weet ik er ook niet over, ik weet wel dat het echt niet normaal mooi is.
We stopten kort om naar de wc te gaan tussen de zebra's met uitzicht op de krater waarnaar we zouden afdalen.
We zagen er beneden gelijk eentje van de big 5: de buffalo. Ook weer gnoes en schattige Thompson gazelles en jakhalzen en flamingo's in het grote meer. En niet veel later, in een uitgerekt riviertje omringd door heel groen, vruchtbaar gras zagen we nijlpaarden! Het is dat ik niet zoveel met de beesten heb, ze lagen daar een beetje naast elkaar water te spuiten, om te rollen in het water tussen de pelikanen.
Tijdens de lunch hielden we ons dak open, waar allemaal gekleurde vogeltjes zaten te loeren op ons lekkere eten. Ook nu bewaarde we wat voor de vogels maar vooral voor de Maasai kinderen.
We reden weer en we reden en daar, in het gras dezelfde kleur als zijn manen, zagen we een prachtige leeuw liggen, achter hem groepen zebra's en gnoes, maar hij zat schijnbaar vol. Vervolgens rolde hij om zodat hij op zijn rug lag, met zijn voorpoten op zijn borst gevouwen en zijn ogen gesloten. App me maar voor de geweldige foto's van die relaxte leeuw.
Na een stukje verder rijden gebeurde er iets zieligs: er kwamen van alle mogelijke kanten plots jeeps aangesneld op plankgas. Wat was er? Een neushoorn met een kleintje erbij! Er lopen er in het enorme park maar 23 van rond. De arme twee beesten renden voor hun leven, totaal gestrest. Je moet je voorstellen dat de jeeps zo in de weer waren dat er eentje op die van ons botste. (Hakuna matata: geen schade). Sommigen weken zelfs een eind van het pad af om de andere jeeps in te halen. Echt te gek voor woorden, je voelt je dan ook een lullige toerist die de beesten verstoort. Maar we hebben aan de andere kant nu de big 4 gezien, de luipaard heeft zich die dag niet laten zien.
Na lang rondrijden was de dag langzaam om en voor de schemer stopten we bij een Maasai dorp. We kregen doeken en kettingen om en aan Priscilla en ik werd gevraagd om mee te springen tijdens de welkomstdans die de Maasai voor ons deed. Daarna namen we een kijkje in de hutten en kochten souveniertjes.
Wat een dag! Of beter: wat een twee dagen! We hebben enorm veel geluk gehad met alle dieren en de prachtige landschappen door de regenwolken daarboven.
Thuis maakte ik gauw kennis met de nieuwe meisjes, keek in de spiegel, zag heel bleek van de moeheid. Ik sprong mijn bed na een goeie douche in en heb (voor het eerst sinds lang) aan één stuk door geslapen. Heerlijk!
Liefs,
Maasai-Laura
---
Een nieuwe week!
En ja, die begon ook met regen. Mijn schoenen stonden nog buiten... die zijn in ieder geval moddervrij en mijn tweede paar was nog wel droog!
Deze week ben ik weer terug op mijn favoriete afdeling: de Minor Theater, waar ze kleine chirurgische ingrepen doen, maar ook gips en wondverzorging.
Een verpleegster uit Denemarken had vandaag haar eerste dag in het ziekenhuis, dus een nieuw gezicht.
De eerste uren waren er weer eens geen patiënten, dus gingen we gaasjes vouwen, een hele emmer vol. De meest speciale gevallen van vandaag:
Een man met een enorme beenbreuk, genaamd een super condylar. Toen zei dokter Mariki dat we even met z'n vieren moesten trekken. Twee aan het bovenbeen, twee aan het voet. "Oh my god, I'm not going to do that!" Zei ik half aan het been hangend. Dokter Mariki lachte me maar wat uit en vroeg of ik het eng vond. Ja...
Maar we moesten wel. Dus met al onze kracht hingen we aan het been. Die arme man! Er werd gips om zijn been gedaan en klaar was het.
De volgende heftige patiënt was de gekke vrouw van de week ervoor. Ik haalde het verband van de wond, en dat is altijd een ding: je weet nooit wat er achter dat witte gaas vandaan komt. Deze keer een enorme wond met alle kleuren: zwart, geel, wit, rood, roze. Haar halve voet leek eraf te zijn. En dan moet je nagaan dat ze hier geen vetgaasjes hebben!
Ook het sterke meisje van vorige week was terug met haar wond op de hiel. Helaas was het alleen maar erger geworden en een draadje van haar doorgescheurde Achillespees hing daar maar.
Voor de rest observeerde ik hoe hechtingen van keizersneden werden verwijderd.
Kathi, uit Duitsland, had haar laatste dag hier, dus gingen we lunchen in Aruusha gelijk na werk. Daarna naar de Maasai Markt en weer naar een internetcafé. Helaas werd haar reserve mobiel gestolen, precies de laatste dag! Heel jammer.
We namen drie keer afscheid van haar en namen pas om 6 uur de dalla dalla terug. Het begon al te schemeren. Wat we niet wisten -maar ontdekt hebben- is dat rond deze tijd iedereen ook terug gaat naar huis vanuit de stad. De kleine wagentjes zaten propvol! Maar we hebben het overleefd en ik had leuke gesprekken met de mensen om me heen.
Dat was het!
Liefs,
Laura
1 November
Gisteren sliep ik slecht, waardoor ik er die dag als een zombie bij zat op de afdeling. Gelukkig had ik leuke mensen om mee te praten en al om 1 uur waren we thuis, omdat de rest ook niets had te doen op de andere afdelingen. 's Avonds zijn we uiteten gegaan.
Vandaag zat ik weer vol energie en heb ik EINDELIJK mijn eerste arm gegipst. Dokter Mariki hielp me nog wel en het had wat sneller gemoeten, omdat het gips snel droogt, maar hij zei dat het een goed begin was!
Met Ea, de vrijwilliger uit Denemarken, hebben we in een gebouwtje op het ziekenhuisterrein een cafeetje gevonden. (Lees: plastic Pepsi stoelen, afgebladderd verf, rokerig, alleen frisdrank en thee). Ondanks de simpelheid en gebrekkigheid, werkt alles wel, dat geldt in Tanzania voor heel veel dingen. Zelfs in de simpelste gebouwtjes kan ik mijn ogen uitkijken en genieten. We bestelden "brown tea" voor 300 shilling/ €0,11. Het bleek mierzoete gemberthee te zijn: goed voor mijn keel!! Want sinds een paar dagen is mijn verkoudheid begonnen en hij is ook nog niet afgelopen. Mijn hoofd voelt zwaar en mijn keel schuurt. Ik hoor veel mensen om mij heen die zich niet lekker maar ook verkouden voelen, dus daar zal het aan liggen. Daarom heb ik vanmiddag ook maar 5 sinaasappels uitgeperst (daar kwam maar 1 glaasje uit), voor de vitamine C.
Verder heb ik de was gedaan en bij het winkeltje in ons zandstraatje weer eens 6 flessen water gekocht. Met die verkoopster kan ik altijd lachen, al praat ze amper Engels. (Ze leert ons juist dat "sita" "zes" betekent, zes flessen water)z
Ik ga nu op tijd slapen, want rust helpt ook tegen verkoudheid!
Ps. Weer stroomuitval! En tijdens het avondeten weer eens keiharde (maar dan ook keiharde) regen voor nog geen 20 minuten, toen ging het weer over. En... mijn was hangt binnen!
2 November
Ik ben als enige (met Manga de kokkin en Joshua de wachter) nog thuis. Ik heb vannacht mede door mijn opzettende verkoudheid slecht geslapen en het regent buiten, dus ik ga misschien wel naar werk als de regen ophoudt. Maar misschien is een rustdag ook wel eens goed. Ik kijk naar buiten en overal vliegen lichtbruine Libelles of vlindertjes rond die ik nog nooit gezien heb, waarschijnlijk zijn ze wakker geworden van de regen.
Het is avond nu ik dit gedeelte schrijf, 20:06 en in Nederland dus 18:06. Ik ben na een aflevering op Netflix, meer thee en toen de regen op hield, toch naar het ziekenhuis gegaan.
Bij de ingang zat de oude man Peter die ons altijd vrolijk begroet en hele gesprekken aangaat. Ik merk dat ik heel opgewekt word van het groeten van mensen. Ik zeg ook tegen veel voorbijgangers "mambo!" Of "shikamoo!". De inwoners lachen altijd, omdat ze toch niet verwachten dat een mzungu toch een klein woordje Swahili kan.
Op de afdeling was ALWEER bijna niets te doen. Ik heb een wond voor het eerst helemaal zelf verzorgd, maar voor de rest kwamen er maar weinig patiënten, net zoals de rest van de week. Er was ook een man met een diabetesvoet, zijn een na laatste teen was zwart (afgestorven dus) en daaromheen was het helemaal wit, er zat ook amper gevoel in.
Na de lunch zijn we de stad ingegaan om postkaarten te kopen, eten te kopen en nieuwe mobiele data om iedereen te kunnen whatsappen en dit blog bij te kunnen houden natuurlijk.
Ik heb voor mijn keel gemberthee en honing gehaald bij de supermarkt. Ik ben zo schor geworden als het maar kan... dus iedereen in het huis lacht me uit. Hopelijk ben ik op safari weer beter, maar dat kost toch weinig inspanning.
Hoe ga ik deze afsluiten?
Doei ;)
Liefs, Laura
3 november
Vandaag ben ik dan officieel thuis gebleven, zo verkouden ben ik dus. En... morgen safari, dus ik kon me maar beter thuis dood vervelen en uitrusten dan te gaan werken. Nu ik het huis helemaal ken en er niets te doen is, was ik dus erg verveeld. Ik heb een boek gewezen, Netflix gekeken, gewhatsappt, gelegen en heel kort in de buurt gelopen puur om mijn benen in beweging te krijgen.
Ik zal je nog maar eens iets vertellen over wat net gebeurde. N, een van de coördinatoren, daar weten we al van dat ze echt een prinsesje is, maar vandaag was het wel het toppunt. Door een chauffeur werd ze hier binnen gereden. Joshua, de poortwachter, nam haar boodschappen en handtasje aan, omdat ze schijnbaar niet haar eigen spullen kan dragen. Manga, onze kokkin, kwam al met een paraplu aangezet en hielp haar om die paar meter droog in haar huisje te komen. Een echte koningin, we konden onze lach ook bijna niet inhouden.
4 november
Om 4:00 's nachts zijn er drie nieuwe vrijwilligers bijgekomen, verder sliep ik redelijk goed ondanks mijn verkoudheid. Een van hen slaapt op onze kamer, de andere twee op die van iemand anders.
Tijd om kennis met ze te maken hadden we niet, omdat wij al om 8:00 's ochtends klaar stonden om met onze coördinator op safari te gaan voor twee dagen. In zijn mooie jeep reden we dus, met persoonlijke kok, op naar het eerste park: Tarangire. Daar was ik mijn vorige reis al geweest, maar vandaag zou weer een totaal andere ervaring worden. Onderweg zagen we veel Maasai, met hun dunne lange benen die onder de rode en blauwe doeken vandaan kwamen, met mooie kettingen en stokken in hun hand. We kwamen bij de ingang van heg park en werden zoals vorige keer verwelkomt door aapjes.
We begonnen met regen en weinig dieren. De grijze lucht zorgde de hele reis trouwens wel voor mooie, donkere landschappen! Nadat we de eerste zebra's samen met gnoes zagen, volgden al gauw giraffes en olifanten. We aten onze lunch ook met een uitzicht op een hele horde grote en kleine olifanten die water uit een oude rivierbedding zogen.
Het weer veranderde continu. Als de zon doorbrak was het bloody hot in de jeep en daarna volgde dan weer regen en deden we het dak dicht. We reden en reden terwijl we alle mooie dieren zagen, maar we hadden nog geen leeuw gezien... vorige keer zagen we leeuwen van enorm ver weg en het park staat er sowieso niet bekend om om veel leeuwen te kunnen zien. Al helemaal niet met regen.
En het begon weer met bakken uit de lucht te regenen. Plots zagen we safari jeeps stoppen, Allan scheurde erheen en ja hoor: daar lag een grijze leeuw met blonde manen in het gras te liggen op wat meters afstand. Op het moment dat hij opstond begon de onweer in de verte. Hij liet zich weer zakken tussen het gras. Plots zagen we een leeuwin en welpjes met elkaar spelen verderop. Aan de andere kant van de rijweg lag een dode buffel, dat verklaart een hoop. We staarden er, samen met alle andere jeeps vol safari-gangers naar tot we niet meer konden. Zulke mooie beesten! Nadat we al die leeuwen gezien hadden merkten we dat we best moe waren en ik viel ook bijna in slaap terwijl de jeep over alle hobbels heen scheurde om niet te laat te zijn bij de camping.
Op de weg naar onze camping gaf Allan aan Maasai kindjes langs de weg alles wat we over hadden van onze lunchboxen, zoals pakjes koekjes, pakjes sap en meer. Allan is zelf ook Maasai geweest als kind en moest dus ook die enorme kuddes koeien en geiten op jonge leeftijd in zijn eentje naar water leiden. Dat zie je hier echt heel veel: zulke jonge en dunne kinderen (soms misschien wel 4 jaar) die met een stok en een doek om de koeien en geiten in hun eentje leiden.
Allan had ons verteld dat we in twee persoons tentjes zouden slapen vannacht in het kampeerpark. We stapten uit in de regen, met onze tassen, moe van het zitten. We liepen langs de twee persoonstenten ineens naar twee luxe hutten met zelfs badkamer en wc en klamboes... we kregen een upgrade, Woehoe! Rik, Priscilla en ik gingen in de ene hut en Geertje en Monique in de ander.
We gingen heerlijk (en eindelijk wat anders dan normaal) avondeten terwijl er allemaal kittens om ons heen zaten te miauwen en apen in de bomen zaten te loeren.
Na het avondeten zagen we nog een (hele aparte en gekke) traditionele dans van mannen met witte strepen op hun gezicht en mannen op de djembé. Ik kocht na afloop nog wat.
We gingen heet douchen (goed voor de verkoudheid!) en gelijk slapen.
5 november
Als een zombie kwam ik uit bed, om 7 uur aten we ontbijt en om half 8 nam ik afscheid van de katjes en sprongen we de jeep weer in om naar de Ngorongoro krater te rijden. Met wat koffie die we onderweg kochten werd ik weer wat wakker, maar vandaag was de dag dat we vaak moesten stoppen omdat iedereen steeds naar de wc moest! Misschien door de koffie...
We waren de poort van het park nog niet door, rijdend over een roodkleurige weg, omringd door tropische bomen en mist waardoor je niet verder kon kijken dan een paar meter naast je, of we zagen een familie apen langs de weg zitten, waarvan er eentje letterlijk een banaan zat te kanen. Apen zijn echt veel menselijker als je ze in het echt ziet: ze vlooien en kijken je aan terwijl ze op een tak zitten en meer.
Na een tijd over de magische rode weg te rijden, kwamen we boven op een van de randen/ bergen van de enorme krater. Maar dan ook echt... enorm! Je kan je bijna niet voorstellen hoe groot dat is. De krater is er ooit door een vulkaan ontstaan, maar veel meer weet ik er ook niet over, ik weet wel dat het echt niet normaal mooi is.
We stopten kort om naar de wc te gaan tussen de zebra's met uitzicht op de krater waarnaar we zouden afdalen.
We zagen er beneden gelijk eentje van de big 5: de buffalo. Ook weer gnoes en schattige Thompson gazelles en jakhalzen en flamingo's in het grote meer. En niet veel later, in een uitgerekt riviertje omringd door heel groen, vruchtbaar gras zagen we nijlpaarden! Het is dat ik niet zoveel met de beesten heb, ze lagen daar een beetje naast elkaar water te spuiten, om te rollen in het water tussen de pelikanen.
Tijdens de lunch hielden we ons dak open, waar allemaal gekleurde vogeltjes zaten te loeren op ons lekkere eten. Ook nu bewaarde we wat voor de vogels maar vooral voor de Maasai kinderen.
We reden weer en we reden en daar, in het gras dezelfde kleur als zijn manen, zagen we een prachtige leeuw liggen, achter hem groepen zebra's en gnoes, maar hij zat schijnbaar vol. Vervolgens rolde hij om zodat hij op zijn rug lag, met zijn voorpoten op zijn borst gevouwen en zijn ogen gesloten. App me maar voor de geweldige foto's van die relaxte leeuw.
Na een stukje verder rijden gebeurde er iets zieligs: er kwamen van alle mogelijke kanten plots jeeps aangesneld op plankgas. Wat was er? Een neushoorn met een kleintje erbij! Er lopen er in het enorme park maar 23 van rond. De arme twee beesten renden voor hun leven, totaal gestrest. Je moet je voorstellen dat de jeeps zo in de weer waren dat er eentje op die van ons botste. (Hakuna matata: geen schade). Sommigen weken zelfs een eind van het pad af om de andere jeeps in te halen. Echt te gek voor woorden, je voelt je dan ook een lullige toerist die de beesten verstoort. Maar we hebben aan de andere kant nu de big 4 gezien, de luipaard heeft zich die dag niet laten zien.
Na lang rondrijden was de dag langzaam om en voor de schemer stopten we bij een Maasai dorp. We kregen doeken en kettingen om en aan Priscilla en ik werd gevraagd om mee te springen tijdens de welkomstdans die de Maasai voor ons deed. Daarna namen we een kijkje in de hutten en kochten souveniertjes.
Wat een dag! Of beter: wat een twee dagen! We hebben enorm veel geluk gehad met alle dieren en de prachtige landschappen door de regenwolken daarboven.
Thuis maakte ik gauw kennis met de nieuwe meisjes, keek in de spiegel, zag heel bleek van de moeheid. Ik sprong mijn bed na een goeie douche in en heb (voor het eerst sinds lang) aan één stuk door geslapen. Heerlijk!
Liefs,
Maasai-Laura
---
 |
| Boe! |
Reacties