Laatste Afrikaanse Maan
Vrijdag 1 december
Mijn laatste ziekenhuis dag ging vandaag in. Het toppunt van slechte planning was vandaag wel: het was een officiële moslimfeestdag hier in Tanzania, voor een of andere profeet, waardoor er GEEN dokters waren en één van mijn favoriete afdelingen zelfs was gesloten!
En ik had nog wel koekjes en kaartjes meegenomen als bedankje!
Het vervelende was ook dat veel medewerkers enorm hebberig zijn, het lijken wel kleine kinderen. Ik was nog niet binnen met het nieuws dat het mijn laatste dag was, of de zuster vroeg of ze mijn jas mocht hebben; Ik deelde koekjes uit op de Maternity afdeling en ze zuster vroeg gelijk of ze er nog eentje mocht. Dat klinkt misschien nog niet zo erg, maar ze zeiden ook amper "goodbye" of iets in die zin. Ik vond het echt wel jammer, want ik heb goed mijn best gedaan.
Het kwam ook, omdat mijn lievelingsdokters er niet waren vandaag. Niet dat ze allemaal moslims zijn, maar ze hadden shifts in een ander groot ziekenhuis.
Klinkt allemaal heel slecht, maar ik we hadden "het geluk" dat er een spoedgeval binnenkwam.
Er kwam een auto aangereden met in de laadbak twee bebloede jongens. Ze hadden een pikipiki (motor) ongeluk gehad. Ik mocht de wond van de chauffeur schoonmaken en de anderen deden die van het jongetje dat achter gezeten had.
De chauffeur had drie schaafwonden en een diepe wond bij zijn knie.
Zaterdag 2 december
Een spontane safari dag en een prachtige afsluiting was het vandaag!
We bedachten vrijdag dat het heel leuk zou zijn om nog gauw naar Arusha National Park te gaan voor één dagje. Zo geregeld!
Precies op tijd (dat is voor het eerst hier in Afrika) was onze gids er. Maar eerst namen we afscheid van Daniëlle, Margot en Julie, de huidtherapisten, die naar Zanzibar zijn vertrokken. De tijd is ook met hun echt voorbij gevlogen, ik heb deze hele reis al echt geen tijdsbesef gehad. Iedereen die erbij kwam, leek er maar een week te zijn en dan weer te gaan, terwijl dat natuurlijk niet zo was.
Maar goed, wij (Pricilla, Geertje en ik) hadden wel een safari jeep verwacht, maar we gingen gewoon met de gezinswagen van Allan! Een wit Toyota busje!
Het was nog geen half uur rijden naar het park en we zagen voor het eerst de andere kant van de Mount Meru, heel mooi.
We hebben niet veel bijzondere dieren gezien, want het is een klein park en de leeuwen zijn zelf allemaal doodgeschoten hier. Dat komt omdat ze al het vee van de Maasai opaten. De Maasai woont net naast het park, dus zodra de leeuwen uit het park stapten werden ze neergeschoten. Heel zielig dus. Maarrrr we hebben wel flamingo's gezien! Honderden in een zout meertje.
En het mooie en bijzondere aan dit park is dat je loopsafari's kan doen (omdat er dus een leeuwen zijn, hoewel er wel luipaarden rondzwerven). We hebben, met twee oudere vrouwtjes, twee uur gelopen door de bush en hebben zwijnen en buffalo's en giraffen gezien. De giraffen waren echt dichtbij, maar goed verscholen achter de bomen. We zijn ook naar een mooie waterval gelopen (mijn 5e al!).
En wie had zich weer eens niet ingesmeerd? Laura... dus mijn armen zijn zo rood als een kreeft en je ziet zelfs de afdruk van mijn ketting. Slim!
Maar ik heb toch mijn portie vitamine D nodig als ik terug ga naar het koude Nederland :)
We vervolgden de reis per Toyota met onze zwijgzame gids Armani en waren al om 3 uur klaar. Het is dan ook een mini parkje (4% van Serengeti! Moet je je voorstellen).
Thuis heb ik al wat ingepakt (buhuhuhu) en ben net als Pricilla op bed gaan liggen. Doodmoe was ik. Ik klauterde mijn bed uit voor avondeten met z'n drieën en na het eten ben ik met Pricilla Tarzan op de laptop gaan kijken. En nu lig ik, voor de laatste nacht, in bed.
Ik wordt gek als ik denk dag ik over 24 uur op het AirPort zit te wachten op het vliegtuig. Ik vraag me af hoe die 9 weken zo snel konden zijn gegaan. Soms raasde de tijd voorbij, soms leek het niet vooruit te komen, maar achteraf lijkt het altijd razendsnel. Net zoals ik weet dat ik straks even een week moet bijkomen en wennen aan Nederland. En dat ik Tanzania heel erg ga missen, maar dat ik ook uit kijk om weer naar Nederland te gaan. Het is allemaal heel dubbel, maar ik stel mezelf gerust door te zeggen dat ik weer terug kan komen. Altijd.
Slaaplekker, dit is mijn laatste nachtje hier, in het tweepersoonsbed, met muziek en auto toeters van ver weg achter de bananenbomen; met een muggennet en oordoppen; met een fles water paraat en een flamingo knuffeltje naast me.
Lala salama!
3 december
Aka laatste dag buhuhuhuh!
Wat ga ik het hier missen! Maar de gedachte dat ik altijd weer terug kan komen stelt me heeeeel erg gerust. De ochtend begon met typische Afrikaanse muziek van de overburen. De hele buurt was uitgelopen voor een bruiloft die ondertussen nog bezig is (17:05).
Ik liet om half negen al mijn haar invlechten door de moeder van Nataly. Twee uur verder gingen we met de overgeblevenen (Pricilla en Geertje dus) naar een heel gezellig buiten cafeetje (Tanz-Hanz) in Usa River waar Ea ook heen kwam om mee te lunchen en te praten en uiteindelijk afscheid te nemen. Thuis heb ik in een half uur mijn koffer ingepakt! Daarna zijn we met zn drieën nog naar het riviertje gaan lopen, waar in het gras bij het dammetje jongens zwommen. Eentje vroeg of we pizza wilden mee eten, maar er wacht al pilau op ons! We maakten veel mooie en grappige foto's. Een mooie Afrikaanse afsluiting dus! We wachten op het avondeten en dan moet ik afscheid gaan nemen!
5 december
Jaja, veel te laat met dit allerlaatste blog bericht van deze 9 weken, ik weet het!
Hoe moet ik het afsluiten?
Ik zal beginnen bij het afscheid. Ik heb toen ik Pricilla eenmaal een knuffel gaf wel een traantje gelaten, maar verder was alles veel minder heftig dan mijn vorige reis naar Afrika. Ik denk omdat ik toen maar 2 weken in Tanzania was en nu wel 9 weken! Negen weken was echt genoeg geweest, hoewel ik dit nu met bijna trillende vingers en een koude neus schrijf. Want wat is het hier ijskoud weer.
Ik werd door taxi Elias teruggebracht naar Kilimanjaro Airport. Met zijn slechte Engels hadden we gesprekjes en ik zag een enorme oranje maan boven de kalme wolken van de Kilimanjaro omhoog reizen. Een prachtige afsluiting.
Op het Airport kwam ik heel toevallig en gelukkig een vrijwilligster uit het ziekenhuis tegen, dus konden we lekker praten en tot Dar Es Salaam konden we naast elkaar zitten, omdat de twee stoelen naast me nog niet bezet waren. Daarna moest ze helaas terug naar haar plek.
De reis ging veel beter dan de vorige terugvlucht, ondanks een huilend kind en op Amsterdam nam ik afscheid van de Engelse.
De koffer kwam snel en ik omhelsde mamma die op me stond te wachten. Mijn twee hele goeie vriendinnen kwamen me ook nog ophalen dus dat was heel fijn. Waar ik met mijn verhaal moest beginnen, wist ik ook niet.
Hopelijk hebben jullie genoten van alle verhalen (en al mijn gezeur over sommige dingen natuurlijk)!
Ik vind het heel leuk om te zien hoeveel mensen het hebben gelezen, dus bedankt daarvoor :)
Voor de laatste keer, liefs,
Laura
---
Mijn laatste ziekenhuis dag ging vandaag in. Het toppunt van slechte planning was vandaag wel: het was een officiële moslimfeestdag hier in Tanzania, voor een of andere profeet, waardoor er GEEN dokters waren en één van mijn favoriete afdelingen zelfs was gesloten!
En ik had nog wel koekjes en kaartjes meegenomen als bedankje!
Het vervelende was ook dat veel medewerkers enorm hebberig zijn, het lijken wel kleine kinderen. Ik was nog niet binnen met het nieuws dat het mijn laatste dag was, of de zuster vroeg of ze mijn jas mocht hebben; Ik deelde koekjes uit op de Maternity afdeling en ze zuster vroeg gelijk of ze er nog eentje mocht. Dat klinkt misschien nog niet zo erg, maar ze zeiden ook amper "goodbye" of iets in die zin. Ik vond het echt wel jammer, want ik heb goed mijn best gedaan.
Het kwam ook, omdat mijn lievelingsdokters er niet waren vandaag. Niet dat ze allemaal moslims zijn, maar ze hadden shifts in een ander groot ziekenhuis.
Klinkt allemaal heel slecht, maar ik we hadden "het geluk" dat er een spoedgeval binnenkwam.
Er kwam een auto aangereden met in de laadbak twee bebloede jongens. Ze hadden een pikipiki (motor) ongeluk gehad. Ik mocht de wond van de chauffeur schoonmaken en de anderen deden die van het jongetje dat achter gezeten had.
De chauffeur had drie schaafwonden en een diepe wond bij zijn knie.
Zaterdag 2 december
Een spontane safari dag en een prachtige afsluiting was het vandaag!
We bedachten vrijdag dat het heel leuk zou zijn om nog gauw naar Arusha National Park te gaan voor één dagje. Zo geregeld!
Precies op tijd (dat is voor het eerst hier in Afrika) was onze gids er. Maar eerst namen we afscheid van Daniëlle, Margot en Julie, de huidtherapisten, die naar Zanzibar zijn vertrokken. De tijd is ook met hun echt voorbij gevlogen, ik heb deze hele reis al echt geen tijdsbesef gehad. Iedereen die erbij kwam, leek er maar een week te zijn en dan weer te gaan, terwijl dat natuurlijk niet zo was.
Maar goed, wij (Pricilla, Geertje en ik) hadden wel een safari jeep verwacht, maar we gingen gewoon met de gezinswagen van Allan! Een wit Toyota busje!
Het was nog geen half uur rijden naar het park en we zagen voor het eerst de andere kant van de Mount Meru, heel mooi.
We hebben niet veel bijzondere dieren gezien, want het is een klein park en de leeuwen zijn zelf allemaal doodgeschoten hier. Dat komt omdat ze al het vee van de Maasai opaten. De Maasai woont net naast het park, dus zodra de leeuwen uit het park stapten werden ze neergeschoten. Heel zielig dus. Maarrrr we hebben wel flamingo's gezien! Honderden in een zout meertje.
En het mooie en bijzondere aan dit park is dat je loopsafari's kan doen (omdat er dus een leeuwen zijn, hoewel er wel luipaarden rondzwerven). We hebben, met twee oudere vrouwtjes, twee uur gelopen door de bush en hebben zwijnen en buffalo's en giraffen gezien. De giraffen waren echt dichtbij, maar goed verscholen achter de bomen. We zijn ook naar een mooie waterval gelopen (mijn 5e al!).
En wie had zich weer eens niet ingesmeerd? Laura... dus mijn armen zijn zo rood als een kreeft en je ziet zelfs de afdruk van mijn ketting. Slim!
Maar ik heb toch mijn portie vitamine D nodig als ik terug ga naar het koude Nederland :)
We vervolgden de reis per Toyota met onze zwijgzame gids Armani en waren al om 3 uur klaar. Het is dan ook een mini parkje (4% van Serengeti! Moet je je voorstellen).
Thuis heb ik al wat ingepakt (buhuhuhu) en ben net als Pricilla op bed gaan liggen. Doodmoe was ik. Ik klauterde mijn bed uit voor avondeten met z'n drieën en na het eten ben ik met Pricilla Tarzan op de laptop gaan kijken. En nu lig ik, voor de laatste nacht, in bed.
Ik wordt gek als ik denk dag ik over 24 uur op het AirPort zit te wachten op het vliegtuig. Ik vraag me af hoe die 9 weken zo snel konden zijn gegaan. Soms raasde de tijd voorbij, soms leek het niet vooruit te komen, maar achteraf lijkt het altijd razendsnel. Net zoals ik weet dat ik straks even een week moet bijkomen en wennen aan Nederland. En dat ik Tanzania heel erg ga missen, maar dat ik ook uit kijk om weer naar Nederland te gaan. Het is allemaal heel dubbel, maar ik stel mezelf gerust door te zeggen dat ik weer terug kan komen. Altijd.
Slaaplekker, dit is mijn laatste nachtje hier, in het tweepersoonsbed, met muziek en auto toeters van ver weg achter de bananenbomen; met een muggennet en oordoppen; met een fles water paraat en een flamingo knuffeltje naast me.
Lala salama!
3 december
Aka laatste dag buhuhuhuh!
Wat ga ik het hier missen! Maar de gedachte dat ik altijd weer terug kan komen stelt me heeeeel erg gerust. De ochtend begon met typische Afrikaanse muziek van de overburen. De hele buurt was uitgelopen voor een bruiloft die ondertussen nog bezig is (17:05).
Ik liet om half negen al mijn haar invlechten door de moeder van Nataly. Twee uur verder gingen we met de overgeblevenen (Pricilla en Geertje dus) naar een heel gezellig buiten cafeetje (Tanz-Hanz) in Usa River waar Ea ook heen kwam om mee te lunchen en te praten en uiteindelijk afscheid te nemen. Thuis heb ik in een half uur mijn koffer ingepakt! Daarna zijn we met zn drieën nog naar het riviertje gaan lopen, waar in het gras bij het dammetje jongens zwommen. Eentje vroeg of we pizza wilden mee eten, maar er wacht al pilau op ons! We maakten veel mooie en grappige foto's. Een mooie Afrikaanse afsluiting dus! We wachten op het avondeten en dan moet ik afscheid gaan nemen!
5 december
Jaja, veel te laat met dit allerlaatste blog bericht van deze 9 weken, ik weet het!
Hoe moet ik het afsluiten?
Ik zal beginnen bij het afscheid. Ik heb toen ik Pricilla eenmaal een knuffel gaf wel een traantje gelaten, maar verder was alles veel minder heftig dan mijn vorige reis naar Afrika. Ik denk omdat ik toen maar 2 weken in Tanzania was en nu wel 9 weken! Negen weken was echt genoeg geweest, hoewel ik dit nu met bijna trillende vingers en een koude neus schrijf. Want wat is het hier ijskoud weer.
Ik werd door taxi Elias teruggebracht naar Kilimanjaro Airport. Met zijn slechte Engels hadden we gesprekjes en ik zag een enorme oranje maan boven de kalme wolken van de Kilimanjaro omhoog reizen. Een prachtige afsluiting.
Op het Airport kwam ik heel toevallig en gelukkig een vrijwilligster uit het ziekenhuis tegen, dus konden we lekker praten en tot Dar Es Salaam konden we naast elkaar zitten, omdat de twee stoelen naast me nog niet bezet waren. Daarna moest ze helaas terug naar haar plek.
De reis ging veel beter dan de vorige terugvlucht, ondanks een huilend kind en op Amsterdam nam ik afscheid van de Engelse.
De koffer kwam snel en ik omhelsde mamma die op me stond te wachten. Mijn twee hele goeie vriendinnen kwamen me ook nog ophalen dus dat was heel fijn. Waar ik met mijn verhaal moest beginnen, wist ik ook niet.
Hopelijk hebben jullie genoten van alle verhalen (en al mijn gezeur over sommige dingen natuurlijk)!
Ik vind het heel leuk om te zien hoeveel mensen het hebben gelezen, dus bedankt daarvoor :)
Voor de laatste keer, liefs,
Laura
 |
| Walking safari in Arusha National Park |
 |
| De enorme maan, onderweg naar het vliegveld |
 |
| Schiphol! |
Reacties